Greenville, South Carolina

Lieve allemaal,

Vanuit Greenville, South Carolina een nieuwe blog. De afgelopen dagen heb ik veel gedaan en gezien. Ik waan me echt in een andere wereld en zie een andere kant van The States. De mensen zijn down to earth en alles loopt een beetje achter (of loopt California voor? Ik denk het laatste). Deze trip naar South Carolina is niet echt voor de hand liggend maar zeker de moeite waard. Ik wist niet dat deze staat zoveel moois had te bieden. Voordat ik hier kwam had ik geen idee wat ik kon verwachten van South Carolina, nu ben ik blij dat ik ben gegaan. South Carolina is de staat waar de tijd heeft stilgestaan, waar Starbucks een zeldzaamheid is, waar MC Donalds, KFC en nog duizenden fastfoodketens op een voetstuk staan, waar kasten van huizen staan met nog meer grond er om heen, waar er op iedere veranda schommelstoelen staan(!!!!!), waar er overal kerken zijn te vinden, zelfs als je denkt dat er geen mensen in de buurt wonen. Kortom, dit is echt een heel ander Amerika dan die ik ken. Enjoy!
Voor foto’s:
http://picasaweb.google.nl/jansje88/AfscheidSouthCarolina#
http://picasaweb.google.nl/jansje88/Afscheid_Janneke#

Voordat ik alles vertel over mijn avonturen in Greenville en omstreken blik ik eerst terug naar een van de meest belangrijke momenten van het afgelopen jaar. Het afscheid van mijn thuis, Tom, Nirea en Renee. Af en toe staar ik even voor me uit en kan ik niet geloven dat het echt afgelopen is.

Zaterdag 3 oktober
Rond een uur of drie reed ik met Renee en de kids naar San Francisco. Thuis nam ik afscheid van Roeline. Wat een gek idee dat zij hier nu verder gaat. Het voelde alsof ik een weekendje wegging en zo weer terug kon komen. Dag huis, dag Market Place, dag speeltuinen waar ik uren in heb doorgebracht, dag auto waar ik zo heerlijk mee heb rondgereden, eerlijk gezegd deed het me allemaal nog niet zoveel omdat ik er nog steeds niet bij kon met mijn hoofd. Het jaar zit er nu echt op. Eenmaal in de stad gingen we eten bij Steps of Rome. Het was gezellig, maar op de een of andere manier wist ik gewoon niet zo goed wat ik allemaal moest zeggen. Na het eten liepen we naar een Italiaans cafe om nog even koffie te drinken. Daar begonnen de tranen echt te branden. Een steen in mijn maag, de kids gaven me honderden knuffels en daar begon het te komen. Gelukkig kon ik me redelijk groot houden. Wat zal ik die kids en Robert en Renee missen. Na de koffie reden we door naar SF airport. Gelukkig was dit nog geen afscheid van de stad, daar kom ik volgende week nog twee dagen terug. We parkeerden de auto en ik moest nog een koffer inchecken. Toen alle praktische zaken geregeld waren, was het afscheid echt aangebroken. Ik kreeg een dikke knuffel van de kids en van Renee en toen moest ik ze achterlaten. Aan de ene kant wetende dat ik ze wel weer ga zien, aan de andere kant voelde ik dat het er op zit. Ik was even de kluts kwijt en wist even niet waar ik naar toe moest. Gelukkig was Renee heel lief en had ze al gekeken waar ik naar toe moest. Ik was het eventjes kwijt. Toen ik richting security liep, kreeg ik nog een laatste knuffel van de kids. Wat moet het allemaal een big happening zijn voor ze, dus niet alleen voor mij, maar voor iedereen. Voor iedereen weer een nieuwe start.
Toen ik eenmaal bij de gate was, moest ik nog wel even wachten. Het was muisstil, geen muziekje of pratende mensen en zoals je begrijpt is dat niet echt bevorderlijk voor je gemoedstoestand. Om half 11 vertrok mijn vliegtuig naar Atlanta. We vlogen boven The Bay Area en het was kraakhelder. Ik zag alle bekende plaatsen van bovenaf en de tranen kwamen alweer. Al snel viel ik in slaap, ik had gelukkig een raamplaats zodat ik nog even mijn ogen dicht kon doen. Na een vlucht van vier uur kwam ik om tien voor zes ’s ochtends aan op Atlanta (3 uur tijdsverschil). Wat een immens vliegveld. Er was wat onduidelijkheid over mijn overstap. De schermen gaven allemaal een andere gate aan. Ik ben dus met de trein over het vliegveld gesjeest om vervolgens weer terug te gaan. Om tien voor half tien vloog ik door naar Charlotte. Gelukkig een korte vlucht.

Zondag 4 oktober
Tja inmiddels is het alweer vier oktober. Een nachtje overgeslagen…. Addy stond bij de bagageband te wachten. We hadden elkaar nog nooit gezien dus het was eventjes zoeken. We keken elkaar aan en ik wist niet zeker of hij het was en hij dus niet of ik het was. Na een minuut liep hij naar me toe en vroeg hij of ik Janneke was. Deze week verblijf ik bij Addy, een vriend van Robert. Hij woont in Greenville en is druk bezig met het openen van een nieuw restaurant. Verder heeft hij al een restaurant in de binnenstad. Een Nederlands eetcafe. We reden van Charlotte naar Greenville en ik keek mijn ogen uit. Dit is echt een andere wereld. De billboards zijn allemaal vervaagd en het is hier vooral heel groen!!!! We reden eerst naar ‘Addy’s’ dat is zijn huidige restaurant. Daar werd ik verwelkomt met een oer Hollands blokje kaas en een kop koffie om wakker te worden. Vervolgens liepen we door de binnenstad van Greenville. Een bijna dorpse stad. De gebouwen zijn laag en er is enorm veel ruimte. Daarna reden we naar huis waar ik me even heb opgefrist en omgekleed. Het was een mooie dag dus Addy besloot me meteen een rondleiding te geven door de omgeving. We reden naar een ‘Paris Mountain’ waar een prachtig uitzichtspunt is over de Smokey Mountains. Daarna reden we naar een Universiteit in de buurt en kreeg ik een rondleiding langs de meest ‘bescheiden’ huizen van Greenville. Al snel begreep ik dat er hier een heleboel geld zit. Waar komt het allemaal vandaan? Vroeger was de textielindustrie hier zeer belangrijk. Veel mensen hebben nog ‘oud geld’ uit die tijd. Rond vijf uur vond Addy het tijd voor een wijntje. We stopten bij een Irish Pub. Dit was mijn eerste introductie met de mensen hier. Echte Amerikanen die knauwend praten en niet van poespas houden. Heel anders dan de soms wat overdreven mentaliteit in California. De Irish Pub had een buitenbar en ik had het gevoel dat ik bij iemand in de achtertuin zat. Geen bombarie, alles doodgewoon. Vervolgens reden we door naar Addy’s waar we wat hebben gegeten. Daarna werd ik geïntroduceerd met het uitgaansleven van Greenville. Om half negen kwam de man met de hamer langs en viel ik bijna om van de slaap. Addy bracht me meteen naar huis waar ik meteen als een blok in slaap viel.

Maandag 5 oktober
Om 11 uur vanochtend werd ik wakker. Vannacht werd ik nog even wakker en was ik helemaal de kluts kwijt. Ik wist niet waar ik was. Ik liep rond in het appartement en begreep er niks van. Na een paar minuten begon het allemaal weer te dagen. Oh ja, Greenville, daar was ik. Addy kwam om half 12 thuis, hij was al even op pad geweest. We reden naar zijn nieuwe zaak dat nog volop in aanbouw is. Wat een werk zo’n nieuwe zaak. Iedere plank, ieder detail is bedacht en uitgezocht door Addy himself. We reden naar een groothandel om wat horeca inkopen te doen en vervolgens naar een houtzagerij om nieuwe planken te halen voor de zaak. Een hele middag was gevuld met rondrijden voor de zaak. Ondertussen ontmoette ik nog meer hartelijke mensen, Addy kent echt iedereen. Rond vijf uur waren we thuis en maakte Addy een pan met hutspot!!!! Er kwam een vriendin van Addy eten, heel gezellig en een lekker etentje. Na het eten reden we nog naar een bar. Addy moet zijn contacten wel onderhouden….. Om tien uur waren we thuis en heb ik nog even wat tv gekeken.

Dinsdag 6 oktober
Rond half tien ging mijn wekker. Ik zou vandaag naar Asheville rijden. Na een ontbijtje legde Addy me even uit hoe de auto en de gps werkte en zo kon ik gaan. Naar Asheville rijden duurt ongeveer anderhalf uur. Ik maakte een prachtige rit door de bergen. De herfstkleuren beginnen langzaam te komen en dat zorgt voor een zeer kleurrijke omgeving. Eenmaal in Asheville parkeerde ik de auto in een parkeergarage. Een knauwende man met twee tanden vertelde me hoe het werkte. Ik werd er niet veel wijzer van. Met wat gezond verstand kwam ik op de juiste verdieping en vond ik zelfs de lift (die helemaal verstopt was en niet al te nieuw was) Ik kon Asheville in. Al snel merkte ik dat dit een hele artistieke stad is; hippies lopen over straat en op iedere hoek van de straat is een antiekzaak of een lp en cd zaak te vinden. Bars en restaurants vind je in overvloed. Ook hier leven de mensen het relaxte leven. Net zoals in Greenville is er voornamelijk laagbouw en staan er op iedere hoek van de straat kerken. Na een uurtje heb ik geluncht in een parkje en liep ik nog wat rond. Om een uur of half twee besloot ik weer terug te rijden. Op de terugweg heb ik door de binnenlanden gereden. Er waren wat historische plaatsjes (waar uiteindelijk niets te zien was) en wat nationale parken. Ook reed ik langs de landhuizen inclusief de schommelstoelen op de veranda. Ik kon wel uren rond rijden, aan de ene kant was er niets te zien, aan de andere kant wel een hoop interessante en typerende dingen. Om vijf uur kwam ik weer thuis. Daar heb ik wat gegeten. Addy was nog bezig in zijn nieuwe zaak. Om een uur of zeven belde hij of ik nog even langs Addy’s kwam. Daar raakte ik aan de praat met een man (Adam) die me van alles en nog wat over South Carolina kon vertellen. Super gezellig, hij vertelde nogal sarcastisch over de staat waar hij in woont. Toch kon je wel merken dat hij van het leven hier houdt. Hij vertelde over de rivaliteit tussen de baptisten en de presbyterian church, de dieren, sweet tea, waar het knauwen vandaan komt (allright = ayt en you all is y’all zoals we allemaal wel weten). Weer wat wijzer reed ik om half twaalf weer naar huis.

Woensdag 7 oktober
Vandaag stond ik weer rond half tien op. Na het ontbijt ben ik het stadspark van Greenville ingegaan. Als je daar loopt, kan je bijna niet geloven dat je in hartje stad loopt. Om een uur kwam Nina (een vriendin van Addy) me ophalen voor een wandeling in Paris Mountain State Park, een prachtig natuurpark in de bergen. Nina is zo’n lieve vrouw, ze kletst maar en praat maar. Wat een supermens! Het weer is vandaag prachtig alleen de luchtvochtigheid is heel hoog. Er is weinig neerslag in South Carolina, maar alles is zo groen door de luchtvochtigheid. We liepen rond een meer en in dat meer zwommen schildpadden! Het is ongelooflijk dat de dieren die wij als huisdier houden, hier in het wild leven. Rond vier uur waren we terug in Greenville en heb ik door de binnenstad gewandeld. Ik heb wat winkeltjes bekeken en in een ander stadspark gelopen. Er is hier een unieke hangbrug midden in de stad. Wat is het toch mooi hier. Ook heb ik een typisch drankje van hier gedronken in een bar; sweet tea; koude thee met heeeeeeeeeeel veel suiker. Toen ik om half zes terug was in ‘Addy’s’ stond er een glutenvrije schnitzel voor me klaar. Addy heeft zich verdiept in glutenvrij koken en kwam met een creatieve manier op een Wiener Schnitzel te maken. Zie, het hoeft allemaal dus niet zo ingewikkeld te zijn. Na het eten reed ik met Addy naar Greer, een plaatsje in de buurt. Hij liet me wat restaurants en bars zien. Addy vertelt een heleboel over horeca en over hoe een nieuwe zaak te beginnen. Het draait allemaal om connecties. Toen we na een uur weer terug waren in Greenville heb ik weer met Adam gekletst. Het was weer een gezellige avond!

Nou, dat was het dan voor nu. Ik probeer mijn blog bij te houden maar ik zit steeds een beetje in tijdnood. Ik doe en zie zo ontzettend veel. Dit is dus een beknopte versie van mijn belevenissen Zondagochtend vroeg vlieg ik terug naar San Francisco om vervolgens dinsdag naar Hawaii te vliegen. Ik vlieg dus wat af en aan. Volgende week donderdag lezen jullie dus mijn blog vanaf Waikiki Beach. Looking forward! Verder heb ik van de week de officiële vluchtgegevens gekregen voor mijn terugreis naar Nederland. Op vijf november om 5 voor 4 ’s middags, land ik op Schiphol! Joepie! Ik kijk er echt naar uit. Voor jullie alvast een heel goed weekend en ‘see y’all later’.
Liefs Janneke