Greenville en afscheid van San Francisco

Lieve allemaal,

Dit keer Aloha from Hawaii! Gistermiddag zijn Mandy en ik aangekomen op Hawaii. We zitten in een hotel vlak bij Waikiki Beach. Het Hawaii ‘gevoel’ moet nog even komen. Gisteren was het ook wel een lastige dag. Vooral voor Mandy, ze moest gisteren afscheid nemen van haar hostfamily. Vandaag gaan we op pad om het eiland Oahu te verkennen. Volgende week een uitgebreid verslag over Hawaii, het is eerst tijd om terug te blikken op Greenville en de laatste dag San Francisco.
Voor foto’s:
http://picasaweb.google.nl/jansje88/AfscheidSouthCarolina#
http://picasaweb.google.nl/jansje88/LastDaySF#

Donderdag 8 oktober
Vanochtend stond ik rond tien uur weer naast mijn bed. Klaar voor een nieuwe dag… Ik heb samen met Addy ontbeten en daarna moest hij even naar de nieuwe zaak. Ik had de tijd om wat te rommelen op mijn computer. Na een uurtje was Addy weer terug en reden we naar Lake Keauwee. Grappig is dat de meren groot zijn en bijna natuurlijk lijken, maar niets is minder waar. De meren zijn kunstmatig aangelegd. Dit heeft te maken met de kerncentrales hier in de buurt. Nadat de meren werden aangelegd is de luchtvochtigheid gestegen. Lake Keauwee is ook zo’n meer. Je gelooft bijna niet dat het niet ‘echt’ is. Een prachtig meer omgeven door bos (what else) Natuurlijk kende Addy ook hier een heleboel mensen. Het is ongelooflijk, Addy lijkt wel de onofficiële burgemeester van Greenville en omstreken. De afgelopen dagen heb ik dan ook talloze handen geschud en mijn verhaal verteld. Door zijn unieke Nederlandse bar heeft hij heel wat mensen leren kennen.We hebben de hele middag lekker in de zon gezeten aan het meer. Om vijf uur had Addy met twee andere Nederlanders afgesproken. Zij wonen in Clemson, dat is een half uur van Greenville vandaan. Hele lieve en vriendelijke mensen. Nederlanders kom je ook overal tegen he? Nadat we een borrel hadden gedronken reden we terug naar Greenville. ’s Avonds ben ik met Addy naar Greer gegaan; een plaatsje in de buurt van Greenville. Wederom een hoop mensen ontmoet, kasten van huizen gezien en een paar mooie horeca zaken.

Vrijdag 9 oktober
Om een uur ’s middags had ik met Adam afgesproken voor lunch. We hebben lekker buiten gezeten bij een gezellig restaurantje in Greenville. Aangezien ik nog nooit in een baseball stadium was geweest, vond Adam het hoog tijd dat ik er een ging bezichtigen. In Greenville is een groot stadion. Toen Adam bij de ingang uitlegde dat ik uit Nederland kwam en dat ik nog nooit in een baseball stadium was geweest, mochten we naar binnen en kregen we een kleine rondleiding. Leuk om eens te zien, maar niet echt indrukwekkend. Greenville is inmiddels druk bezig met de voorbereidingen voor een groot festival.’Fall for Greenville’. Volgens Addy mijn afscheidsfeestje…. Na verloop van tijd werd het drukker en drukker op Main Street en. Overal waren tentjes met eten en drinken. Natuurlijk waren er ook een heleboel podia met bands te vinden. Ook iets typisch van deze staat; muziek; jazzbands en gospel, net zoals in New Orleans. Naar horen zeggen waren er 250.000 mensen op dit festival afgekomen. Het plan was, dat ik Addy ’s avonds zou helpen in de zaak. Ik zou ID’s checken. Uiteindelijk was dat niet nodig en heb ik met Adam de hele avond rondgewandeld

Zaterdag 10 oktober.
Nadat ik wat had uitgeslapen heb een kwartiertje met mijn ouders gebeld. Addy had ontbijt klaar dus ik had niet zo veel tijd. Nina was ook naar Addy gekomen. Met z’n drieën hebben we buiten ontbeten. Na het ontbijt gingen we een stuk wandelen door de parken van de stad. De hond van Nina was mee en zo zag ik weer heel veel moois. Het was inmiddels behoorlijk benauwd. Echt een tropische warmte. Op de achtergrond hoorde ik apen en andere dieren schreeuwen omdat we langs de dierentuin van Greenville liepen. Ik had echt het gevoel dat ik op jungle safari was. Tussen de middag moest Addy nog even naar de zaak en ’s middags gingen we met Nina naar een nationaal natuurpark in de buurt voor nog een goede wandeling met de hond. Aan het eind van de middag kwamen we weer in Addy’s. Adam was inmiddels ook weer gekomen. We hebben samen nog wat rondgelopen over het festivalterrein waar een aantal hele leuke bands speelden. We dronken wat en toen was het tijd om te gaan. Ik zou met de Amtrak trein naar Charlotte gaan. Aangezien deze trein maar een keer per dag gaat kon ik alleen de nachttrein pakken. Deze vertrok om tien over 11 vanuit Greenville. Ik heb Addy gedag gezegd. Wat was het ontzettend fijn dat ik deze week bij hem terecht kon. Adam bracht me naar het treinstation. Precies op tijd kwam het boemeltje er aan rijden. Pffff, ik draai mijn hand niet meer om voor vliegen en bivakkeren op grote vliegvelden, maar dit verrotte treintje vond ik wat minder prettig. Na twee en een half uur kwam ik in Charlotte aan op een gaar, verlaten treinstation. Daar liep ik dan, helemaal alleen, te veel bagage om mee te slepen, moe en niet wetende waar ik was. Gelukkig stond er een taxi die me voor veel te veel geld naar het vliegveld bracht, dat maakte me op dat moment niet zoveel meer uit. Als ik maar op het vliegveld kwam. Om twee uur ’s nachts kwam ik op Charlotte Airport aan. Helaas was alles gesloten en moest ik nog drie uur wachten voordat ik mijn bagage kon inchecken. Een lange, lange nacht…..

Zondag 11 oktober
Om tien voor half zeven vertrok mijn vlucht naar Atlanta. Op het vliegveld heb ik me verbaasd over de mensen. Om half 6 ’s ochtend zaten ze hele maaltijden weg te schransen. Opvallend is, dat er in dit deel van Amerika ontzettend veel mensen te kampen hebben met overgewicht. Ik keek mijn ogen uit, dit zie je bijna niet in California….. Het vliegtuig vertrok op tijd en om acht uur landde ik in Atlanta. Daar had ik een overstap van drie uur. De tijd kroop, ik heb wat heen en weer gewandeld (met alle handbagage zeulen is niet zo’n pretje) en heb nog geprobeerd te slapen. Om half 11 vertrok mijn vlucht naar San Francisco. Na vijf en een half uur eindelijk weer ‘thuis’! Robert zou me ophalen, hij was natuurlijk weg toen ik afscheid nam. Toen ik mijn koffer had, zijn we naar Little Italy gereden. Het was erg druk in de stad. Het was Fleetweek, de Blue Angels gaven een vliegshow. De cirkel is rond. Mijn eerste weekend in San Francisco was ook met Fleetweek en ging ik met Robert en Tom naar de stad. Mijn laatste weekend stond ook in het teken van Fleetweek. We hebben geluncht bij Steps of Rome. Heel goed en gezellig om nog even te kletsen en de laatste updates van de familie te horen. Na het eten zette Robert me af bij Mandy thuis. Mandy was met haar familie in Las Vegas geweest en na vijf minuten kwamen zij ook aan na een vermoeiende reis. ’s Avonds hebben we met z’n allen gegeten en na het eten had de hostmom van Mandy nog een laatste afscheidscadeautje voor Mandy; een DVD met een samenvatting van haar jaar. Al snel zaten we met z’n allen te snotteren op de bank. Wat had Drea het goed gedaan! Perfect gewoon. Zo’n terugblik doet me weer eens beseffen hoeveel we hebben gedaan in het afgelopen jaar.

Maandag 12 oktober
Nadat we met z’n allen hadden ontbeten gingen Mandy en ik de deur uit voor onze laatste dag in de stad. We reden eerst naar Twin Peaks. Daar hadden we een prachtig uitzicht over de hele stad. Het was zo bijzonder. Op de achtergrond hoorden we de muziek dat uit een autoradio schalde. We zaten te kijken en woorden waren niet nodig. Wat hebben we ontzettend veel gedaan in deze stad en wat hebben we een prachtig jaar gehad. Vooral heel veel leuke momenten en nieuwe ervaringen. Ik had een brok in mijn keel. Nu zit het er echt op…. Ik kan het gewoon niet geloven. Wat is het jaar omgevlogen. Na een half uur reden we verder naar Union Square voor onze laatste Starbucks op de trappen. We hebben nog even de nodige inkopen gedaan en reden vervolgens door naar Fishermans Wharf. Daar liepen we nog wat rond om vervolgens op Ghirardelli Square te belanden. Daar haalde ik een overheerlijke warme chocolademelk en sloeg ik een hele lading chocolaatjes in voor mijn thuiskomst in Nederland. Om een uur of een reden we naar Haight/ Ashbury; een hippiewijk in de stad. We keken onze ogen uit, gekke winkeltjes, hippies en totale rust. Deze wijk deed me een beetje denken aan Castro. We snuffelden wat in winkeltjes met vreemde snuisterijen en kleding. Wat een heerlijke wijk! Ik ben blij dat we hier nog even zijn geweest. Na ons nieuwe avontuur reden we nog voor de laatste keer over de Golden Gate Bridge. Ondanks het feit dat we beide weten dat dit alles vandaag de laatste keer is, voelt het niet zo. Ik besef me totaal niet dat we morgen echt deze mooie stad gaan verlaten. Natuurlijk kunnen we terug komen, maar het zal nooit zo worden als het nu is. Na ons ritje over de brug, reden we naar Little Italy voor een afscheidsetentje. We zaten lekker buiten en hebben heerlijk gekletst en gegeten. Het is toch wel heel fijn om Mandy om me heen te hebben. We begrijpen elkaar en zitten in hetzelfde schuitje. Om acht uur waren we thuis en hebben we de laatste hand gelegd aan onze koffers. Alle spullen en herinneringen van een jaar in twee koffers gepropt. Het is gelukt! Twee loodzware koffers zullen van nu af aan van hot naar her gesleept worden. Wie pakt als eerste mijn koffers aan op Schiphol? Ik ben het slepen nu al zat……. :)

Dinsdag 13 oktober
Om zes uur ging de wekker. De stad is in tranen. De regen komt met bakken uit de hemel. Tja, San Fran, wij verlaten jou ook met pijn in het hart…. . Na het moeilijke afscheid van Mandy met haar kids en haar hostmom, bracht Mandy’s hostdad ons naar het vliegveld. Het was ongelooflijk slecht weer, het water stroomde naar beneden. Om kwart over acht waren we op het vliegveld en konden we eindelijk de koffers afgeven. Onze vlucht vertrok op tijd (kwart over negen) maar we moesten nog een uur wachten op de startbaan. We zaten gelukkig in een heel mooi vliegtuig, veel beter dan de crappy vliegtuigen van de afgelopen week. Na vijf en een half uur kwamen we aan op Honolulu Airport. Aloha Hawaii! Met een touringbus reden we naar ons hotel. Het was lekker warm en het hotel is heel mooi. Om een uur of half vier liepen we even naar een Mall in de buurt. Mandy moest nog een bikini hebben en ongelooflijk maar waar, het was mission impossible. Je zou denken dat er hier bikini’s in overvloed zouden zijn maar niets was minder waar. Na lang zoeken vonden we iets en liepen we weer naar het hotel. We wilden eerst nog naar Waikiki Beach voor een cocktail maar we waren allebei toch wel heel moe van alles en besloten terug te gaan. In het hotel flansten we een magnetron maaltje in elkaar en liepen de frustraties hoog op toen onze net gekochte blikopener niet bleek te werken, hahahah. Op het balkon hebben we een heerlijk studentikoos maaltje gegeten met op de achtergrond de bergen en de lichtjes.

Ik kijk erg uit naar alle dingen die we gaan doen en zien op Hawaii, volgende week mogen jullie een beetje meegenieten van onze foto’s op Bounty standen enz. Tot volgende week!
Liefs Janneke