Tot ziens, mijn lieve, lieve thuis

Lieve allemaal,
Deze week een andere blog dan normaal. Vorige week had ik een soort ‘writers block’. De dagelijkse dingen zijn allemaal zo normaal geworden dat ik niet meer wist wat ik nog moest schrijven. Sommige mensen hebben mijn blog wekelijks gelezen en dat is echt een prestatie. Net zozeer dat ik eigenlijk versteld sta van het feit dat ik iedere week toch maar weer een update heb geplaatst. Deze week zal ik mijn laatste blog plaatsen als au pair. Volgende week ben ik nog steeds in San Ramon maar aangezien deze weken erg druk en hectisch zijn sla ik volgende week één keer over. Is dat oke? Ik neem even een korte break. Daarna kunnen jullie weer uitgebreid verslag verwachten van mijn rondreis door The States. Voor wie nog wat foto’s wilt zien van afgelopen weekend;
http://picasaweb.google.nl/jansje88/SeptemberWeek3SFEnPumpkinPatch#

Nu is het tijd om afscheid te nemen. Langzaam maar zeker draag ik het stokje over aan Roeline en dat gaat goed. Ik heb veel vertrouwen in haar. Ik moet wel eerlijk toegeven dat het niet altijd gemakkelijk is om het over te geven aan iemand anders. Door het jaar heen ben ik hier zo vertrouwd geraakt en heb ik me echt thuis gevoeld. Ik heb een band opgebouwd met de kids en draai op routine. Soms moet ook ik soms wat tranen wegbijten. Toch weet ik zeker dat Roeline het heel goed gaat doen, dat geeft me ook een gerust hart. Ik weet dat de kids het heel leuk met haar krijgen. Ik heb me hier zo vrij als een vogel gevoeld en vele malen was geluk bijna tastbaar. Nu is het echt bijna voorbij en moet ik mijn tweede thuis verlaten. De afgelopen week heeft in het teken gestaan van terugblikken. Ineens voel ik pas hoeveel dit jaar voor me heeft betekend, wat ik allemaal heb gedaan en wat ik heb geleerd.

Vorig jaar rond deze tijd, was ik me aan het voorbereiden op een jaar in Amerika. Geen flauw idee wat het allemaal zou brengen en wat het zou gaan beteken. Ik voelde dat ik weg wilde. Altijd heeft er een soort reisdrang geborreld en nu was het voor mij tijd om te gaan. Ik had niks te verliezen. Al snel kwam ik in contact met Robert en Renee en dat voelde goed. Ik had er al meteen vertrouwen in. Ik was vooral heel enthousiast en had ontzettend veel zin om te gaan, niet wetende wat me echt te wachten zou staan. Toen ik eenmaal in California was, besefte ik me wat ik echt had gedaan. Ineens voelde het niet alleen maar leuk, maar was het soms ook lastig. Ik miste thuis, mijn ouders, zussen, broer, Elise, en al mijn lieve vriendinnen. Ook miste ik de gezelligheid van de kroeg, Amersfoort, de Albert Heijn, het werk wat ik deed en de vriendinnenavonden. De eerste weken heb ik vaak mijn tranen weg moeten slikken en me afgevraagd waarom ik ook al weer op dit idee was gekomen. Al snel kwamen Mandy en Martha die in hetzelfde schuitje zaten als ik. De kroeg werd de Starbucks, Amersfoort werd San Francisco, Albert Heijn werd Safeway en mijn werk werd het fantastische gezin waar ik in zat. Bewust maak ik geen vergelijking met vriendinnenavondjes in Nederland omdat die niet te vervangen zijn. Ik heb juist mensen aan het lijstje toe mogen voegen; Mandy, Martha en Rik.

Het lijkt bijna ‘Mission Impossible’ om te omschrijven wat ik in dit jaar heb mogen doen, voelen en heb mogen meemaken. Het is nog niet afgelopen, ik ben nog niet thuis, toch is me ineens duidelijk geworden hoe dit jaar me heeft veranderd. Gek genoeg heeft het afgelopen jaar de band met veel mensen in Nederland juist nog sterker gemaakt. Het is goed om te voelen dat echte vriendschap blijft. Ook al zie je elkaar niet en spreek je elkaar minder, wanneer het goed zit, pak je de draad zo weer op. Het levende bewijs was Lotte; ze kwam langs om me op te zoeken, het voelde gelijk weer vertrouwd. Afstand doet er niet toe. Neem de talloze skype gesprekken met Marlis. Haar mailtjes, kaartjes, smsjes, krabbels, afstand staat niet in de weg. Nog steeds voelt ze dichtbij en is er niets veranderd. De telefoontjes, mailtjes, kaartjes van Marielle, Sanne, Stef, Birgit, Renske, ooms, tantes. De lieve, verassende reacties en krabbels van lezers. Ik heb gevoeld dat de mensen die ik om me heen heb veel voor me betekenen. Ook dit heeft een groot deel van mijn geluk bezorgd. Ik heb me nooit zorgen gemaakt over het feit of ik mensen zou verliezen. Dat heeft er voor gezorgd dat ik me hier nog vrijer voelde. Dan de grenzeloze steun van mijn vader en moeder. Kaarten, lange brieven, uitgebreide gesprekken aan de telefoon, wekelijkse mailtjes. Altijd luisterden ze naar mijn verhaal en kon ik blijven vertellen over mijn leven hier. Ze genoten met me mee en denken met me mee, ook nu ik weer terug naar Nederland zorgen ze ervoor dat ik een thuis heb. De superlieve, ontroerende, regelmatige kaarten, foto’s en mailtjes van Willemijn, Richard en kleine Elise. Zo heb ik toch een beetje het eerste jaar van mijn kleine nichtje mee kunnen maken. Soms zong ik voor haar als ze naar bed ging of ‘kletste’ ik gezellig met haar. De gezellige, lieve kaartjes en mailtjes van Margriet en Frank en niet te vergeten de supergezellige skypegesprekken waarbij het vaak leek of ik bij ze in de huiskamer zat. Frank vroeg dan of ik ook een ‘bakkie pleur’ of een wijntje wilde. We konden uren kletsen. De mailtjes, krabbels van Thomas. Hij stuurde me regelmatig links met muziek en zorgde ervoor dat ik dansend door California ging. Hij stuurde smsjes als hij op een feestje stond waarvan hij wist dat ik er ook wel wilde zijn. Zo was ik er even bij.
Ik ben wel alleen op het vliegtuig gestapt naar California, maar ben uiteindelijk nooit echt alleen geweest. Via deze weg wil ik iedereen nog een keer heel erg bedanken.

Niet te vergeten hebben Robert, Renee en Tom en Nirea me een geweldig jaar bezorgd. Vanaf dag 1 voelde ik me welkom en stonden ze voor me klaar. Niets was te veel, ze wilden me met alles helpen. Ze hielpen me met het openen van een bankrekening, het behalen van mijn rijbewijs, het verkennen van de omgeving, de auto was beschikbaar, talloze taxiritjes naar het vliegveld of naar het Bart station, het meedenken met mijn glutenvrije dieet en het openstellen van hun huis voor mijn vriendinnen. Daarnaast waren er natuurlijk de gezellige dagjes uit, etentjes, avondjes film kijken enz. Wat heb ik het goed gehad, een schot in de roos. Ik heb veel geleerd van de gesprekken met Renee en Robert.
Dan de heerlijke gesprekjes met Tom en Nirea, de wijze opmerkingen, de grapjes, de liedjes, de ondeugende streken, de dingen die ze hebben geleerd, de almaar terugkerende ‘waajom’, de kleuterlogica en de knuffels. In de auto zongen we met z’n drieën mee met Guus Meeuwis, Marco Borsato, New York van Frank Sinatra, San Francisco van Scott McKenzie, America van Neill Diamond of danste de auto op de muziek van ‘mijn gjote bjoer’. Wat zal ik dat missen! Deze twee bijzondere kinderen hebben zoveel vrolijkheid gebracht. Wanneer ik me even wat minder voelde, kreeg ik soms zomaar even een armpje om me heen of een kusje op mijn wang.

Niet alleen de mensen hier en thuis hebben veel gedaan, ook de omgeving. San Francisco met haar prachtige cable cars, frappucino op Union Square, Fishermans Wharf, straatmuzikanten die zorgden voor sfeer, daklozen waar ik stiekem, (hoe triest dan ook) even om moest gniffelen, de mist en niet te vergeten de Golden Gate Bridge. Nooit gedacht dat een stad zo mooi kan zijn. De ligging van de Bay Area is prachtig. Voor een Nederlandse zoals ik, die gewend is aan een omgeving zo plat als een pannenkoek met als hoogtepunt de Amersfoortse Berg, is het iedere dag genieten om de bergen te zien. De bergen veranderden door de maanden heen van groen in bruin en dor.

Ik heb me zo vrij als een vogel gevoeld. Ik ging met mijn sportkleding aan op pad, stapte gemakkelijk in het vliegtuig voor een weekendtripje, scheurde met de auto over zesbaanswegen en ik ontmoette interessante mensen. Met Mandy en Martha samen was het feest. We ontdekten samen de stad en de omgeving. Heel erg bedankt meiden! Ik zou niet weten wat ik zonder jullie had gemoeten. Dan had ik nooit zo’n mooi jaar gehad.

Ik heb nog een week om te genieten van dit alles. Daarna staat er weer een nieuw avontuur op me te wachten. Eerst ga ik naar Greenville in South Carolina en vervolgens ga ik met Mandy het wijde Amerika verkennen; o.a. Hawaii, Boston, Washington en New York liggen op ons te wachten.

Dit weekend gaat Roeline met me mee naar San Francisco. Wellicht een nieuwe kandidaat om haar hart hier te verliezen? I lived my Californian Dream!!!!!
Tot over twee weken! Nogmaals allemaal heel erg bedankt voor al jullie reacties en interesse.
Heel veel liefs
Janneke