Viva California

Lieve iedereen,

Voordat ik begon aan het schrijven van mijn wekelijkse blog, heb ik me even afgevraagd of ik zo veel belevenissen, gevoelens en afwisseling überhaupt in een blog kan plaatsen? Zo’n week als deze zal ik niet snel vergeten en hoef ik in feite helemaal niet zwart op wit. Uiteenlopende gesprekken, nieuwe inzichten en lachen, gieren en brullen waren een rode draad door deze week. Toch maar een opsomming van alle gebeurtenissen van de afgelopen week. De gevoelens en gesprekken daarbij, zitten in mijn hart!

De foto’s zijn dit er keer heel VEEEEEEEEEEEEEEEEL! Thanks (a) Lot!
http://picasaweb.google.nl/jansje88/MeiWeek4Lotte#

Donderdag 21 mei
Totale ontspanning vandaag! Lotte werd weer wat eerder wakker dan ik, ik sliep nog even door waarna ik Lotte vervolgens met een lekker boek en een kop thee in de tuin aantrof. Een heerlijk begin van de dag, samen lekker ontbeten, gepraat en ons in ons bikini gehesen. We waren klaar voor het zwembad. Na het eten van onze traditionele meloen (dit ritueeltje begon ooit in Rome en zette zich voort op o.a. Kreta) liepen we naar het zwembad. Het was rustig en na een tijdje waren we zelfs helemaal alleen. We vulden de middag met lezen, muziek, haribo beertjes, heerlijke gesprekken en fotoshoots. De middag vloog om. Om vijf uur kleedden we ons om. Omdat het donderdag is, reden we naar Walnut Creek om naar de Chinees te gaan. Lotte maakte kennis met onze heerlijke Chinees en met Martha. Nadat we weer een overheerlijke maaltijd op hadden, liepen we nog even langs de vele prachtige winkeltjes in Walnut Creek. Na een heuse fotoshoot in de Urban Outfitters, kocht ik een nieuwe zonnebril en gingen Lot en ik weer met een voldaan gevoel naar huis. Lotte ging weer wat eerder slapen, ik belde mijn mams nog even omdat zij jarig was (voor jullie was het inmiddels al donderdag)

Vrijdag 22 mei
Vandaag is de familie van Hamersveld weer veilig en wel gearriveerd. Voor de tweede keer deze week reed ik naar San Francisco Airport. ’s Ochtends had Lotte het lumineuze idee om een mooie plant in de tuin te zetten voor de family. We zijn voordat ik naar SF Airport reed dus nog even naar de winkels gereden om een mooie plant uit te zoeken. Vervolgens hebben we onze groene vingers op de proef gesteld en de plant overgepoot. Het resultaat mocht er zijn hoor!
Rond twee uur kwamen Tom, Nirea, Robert en Renee het vliegveld uitgewandeld. Tom en Nirea renden op me af zoals in de film en dat bezorgde me wel even kippenvel. Toch wel weer heel fijn dat ze allemaal weer veilig en wel terug zijn. Twee weken vakantie is ook niet verkeerd, maar het is ook weer fijn als het allemaal weer gewoon is.
Toen we thuiskwamen, kwam Lotte terug van het zwembad. We hebben samen een bbq verzorgd voor de van Hamersveldjes aangezien we nu aardig bedreven waren. Wat waren de kinderen moe en afgedraaid na zo’n lange reis! Ze lagen dan ook heel vroeg in bed.
Na het eten gingen Lotte en ik weer naar Walnut Creek. We dronken wat bij Starbucks en gingen vervolgens naar de bioscoop. Ik wilde al een lange tijd ‘The Soloist’ zien. Wat was deze film indrukwekkend! In het land van de onbegrensde mogelijkheden (Amerika dus) is er toch ongelooflijk veel ellende. Deze film gaf ons een kijkje in het bestaan van een dakloze man in Los Angeles. Wisten jullie dat er 90.000 daklozen in deze stad wonen? Een stad van ongekende contrasten; Hollywood, Beverly Hills, Glitter en Glamour en dan the ghetto’s, the gangs and the daklozen. Onder de indruk van de film reden we naar huis.

Zaterdag 23 mei
De kinderen waren ’s ochtends weer nadrukkelijk aanwezig. Luid trommelend, zingend en musicerend liepen de draakjes om zes uur ’s ochtends al door het huis met als uiteindelijke doel; Janneke en haar vriendinnetje wakker maken. Mission Accomplished. Al gauw nam Renee Tom en Nirea mee naar het restaurant waar ze ieder weekend ontbijten en keerde de rust weder. Rond half 11 zaten Lotte en ik aan het ontbijt en besloten we om vervolgens een tour te maken door Napa Valley; the Wine County. We vertrokken rond een uur of twaalf en kwamen na anderhalf uur in Napa aan. In de omgeving van Napa waren wel wat wijnranken te vinden, maar het is nog lang geen Mosel gebied. Het dorpje Napa stelde ook niet zo veel voor. Lotte kocht ergens een cupcakeje en ik een kop koffie en zo gingen we lekker op een pleintje in de zon zitten. Na een tijdje liepen we verder en troffen we een gezellig restaurant met terras(!!!!) aan waar we gingen lunchen. Na de lunch liepen we verder en reden we nog een stukje door het land. Ondanks de ietwat tegenvallende hoeveelheid druiven, was het landschap toch prachtig. We stapten op verschillende punten uit om even sfeer te proeven. Wat in eerste instantie een dag tussen de druivenranken moest worden, werd nu een dag van rijden door de bergen en ons laten verassen door de veelzijdigheid van California. Na een tijdje besloten we terug te gaan naar huis maar eerst Walnut Creek nog even aan te doen voor een tweede Chineesje deze week. Ook Lotte is om en kan ons Chineesje erg waarderen. Voor de tweede keer zaten we weer te genieten van een lekker maaltje. Met een gevuld buikje reden we naar huis. We kletsten nog wat met Robert en Renee en vertrokken vervolgens naar boven. Daar hebben we tranen gelachen om foto’s van onze vorige uitstapjes. Weer een gezellige avond.

Zondag 24 mei
Onze laatste echte dag samen. We vertrokken met de auto naar het BART station om nog een keer naar San Francisco te gaan. We kwamen aan op Union Square. We aten een lekker taartje in Westfield (Lotte een lekker taartje dan, wat zagen al die lekkere cupcakes er fantastisch uit, maar helaas niet voor mij weggelegd.) Ik nam overheerlijk aardbeien gedipt in chocolade, ook een soort taartje voor mij! Vervolgens zijn we begonnen aan mijn meest uitgebreide stadswandeling OOIT in San Francisco (en dat op mijn gloedjenieuwe schoentjes!!) We liepen door China Town, Little Italy, Fishermans Wharf en belandden op het MOOISTE stukje van San Francisco…. Chirardelli Square! Zo op ons gemakje, hadden we toch al een heel stuk van de stad doorkruist. Zo af en toe in een parkje gezeten en in wat winkeltjes gesnuffeld. Vervolgens liepen we weer helemaal terug over Powell Street en trotseerden we de Nob Hill! Moe kwamen we weer op Union Square aan. We zochten een gezellig restaurantje in de buurt om een wijntje te drinken en bij te komen. Om vijf uur hadden we met Rik, Mandy en Martha afgesproken in Westfield om even wat te eten. We ontmoetten elkaar onder het genot van een Westfield salade en dat gaf meteen de kans om bij te babbelen. Mandy had ik al weer een tijdje niet gezien….. Volgend weekend maar weer! Na het eten gingen we naar de bioscoop waar Christian ook aanhaakte. We gingen naar ‘Angels en Demons’ van Dan Brown. Ik had zo lang gewacht en eindelijk schitterde de film van het witte doek! Wat een topfilm! Geduld is een schone zaak en werd duidelijk beloond!
Na de film scheidden onze wegen weer, iedereen ging zijn eigen kant op. Mandy naar haar bedje in San Fran, Rik en Christian naar Berkeley en Martha naar Piedmont. Gelukkig had ik nog mijn lieve vriendin bij me en reden we samen naar San Ramon.

Maandag 25 mei,
Vandaag een veelzijdige dag achter de rug; geluk, verdriet, gemis, vrijheid, vriendschap en blijdschap. Ik voel(de) me zo vreemd. Vanochtend zijn Lotte en ik nog even naar de Starbucks geweest en kon ze de laatste zonnestraaltjes meepikken. Rond half 1 reden we naar San Francisco Airport. Lotte gaf haar bagage af bij de balie en vervolgens reden we door naar een restaurantje aan het water op aanraden van Robert. Na de lunch liepen we nog even langs het water en zagen we het vliegveld in de verte. De rust langs het water, het vooruitzicht van afscheid maar ook wetende dat afstand tegenwoordig ‘makkelijk’ te overbruggen is, het samenzijn en het terugkijken naar een fantastische week, maakte me gelukkig! Dit was een bijzonder moment! Ach, soms is het met woorden niet uit te leggen.
Het afscheid op het vliegveld viel me dan ook zwaar. Aan de ene kant zag ik dit keer niet zo tegen afscheid nemen op omdat Lotte maar weer eens heeft bewezen dat de wereld zeer begaanbaar is, ook besefte ik me dat deze afstand me juist dichter bij sommige mensen heeft gebracht en heb ik deze week gevoeld hoe thuis ik me hier voel. Het was afscheid nemen van een prachtige week en dat viel zo zwaar. ‘Eindeloze brede wegen, eigen autootje, muziek, prachtige dorpen, lekkere cupcakes (smak, jammie, smak), shoes, overheerlijk San Francisco, zonnnnnnnnn, bbq, films, palmbomen, zwembad, kletsen, lachen en een gelukszalig tranend afscheid: wat een zalige week!’ (ik citeer Lot)

Eenmaal thuis, leek de afgelopen week wel een ander leven. Alles was weer gewoon, Robert en Renee waren er weer, de kids waren weer lekker aan het spelen en er werd weer een overheerlijk diner op tafel getoverd. Ach, het is ook goed dat het nu weer over en uit is met de pret. Ik ben er van overtuigd dat je pas van vakantie kan genieten als er ook een normale routine in je leven bestaat.

Dinsdag 26 mei
Mijn eerste werkdag, en wat vloog die dag weer voorbij. Natuurlijk hadden de kinderen wat extra aandacht nodig om in weer in ‘het gareel’ te komen en heeft het vingertje van deze au pair menigeen gezwaaid. Toch waren de kinderen nog steeds die lieve engeltjes. Wel vreemd, ik vind dat ze wel een beetje veranderd zijn in die twee weken. Ze zijn nog wijzer geworden en hebben nog meer praatjes gekregen. Gezellig! Dat biedt mij weer wat uitdaging.

Woensdag 27 mei
De mussen vallen weer van het dak. Na een hectische balletles van Nirea (Nirea heeft volgende week een optreden) zijn we lekker naar het zwembad gegaan. Tom en Nirea kunnen inmiddels al aardig zwemmen en dus hoefde ik niet meer iedere keer in het water te zijn in verband met verdrinkingsgevaar. Uiteraard verlies ik de kids geen moment uit het oog. Ik vind het toch nog al wat. Twee van die kids in zo’n zwembad!
’s Avonds gingen Robert en Renee de deur uit. Ik heb nog wat tv gekeken met Tom en Nirea en om acht uur lagen ze doodmoe van de hele dag in bed.

Donderdag 28 mei
Een feestelijke dag. Mijn lieve broer Thomas is jarig! Hieperdepiep Hoera! En…… mijn vriendin Marielle gaat trouwen. Gek om dan hier te zitten. Ik heb Marielle dinsdag nog gebeld voor alle laatste details en uiteraard krijg ik al het film en video materiaal nog te zien… Vanavond zal ik toasten op mijn broer en op Marielle in Walnut Creek.

Tja, en dat was het dan al weer. Een bijzondere week om niet snel te vergeten. Inmiddels ben heb ik nog iets meer dan vier werkmaanden voor de boeg…. Ik geloof het bijna niet. Het leven raast gewoon door met over een week alweer Seattle in het vooruitzicht…. Voor je het weet kan ik jullie ‘live’ al mijn verhalen vertellen en kunnen jullie geen page scrollen… haha. Volgende week horen jullie weer van me!
Liefs Janneke