Familie bezoek

Lieve allemaal,
California doet zijn naam weer eer aan. The Sunshine State is back in business. De zon schijnt volop en de natuur is prachtig. Ieder autoritje naar school is voor mijn gevoel te kort omdat ik nog langer van de mooie bergen wil genieten. California ROCKT met heerlijke muziekjes knallend uit mijn speakers. Mijn lieve broer heeft weer zijn best gedaan aan zijn draaitafel om een mooi cd’tje voor me te maken en de muziek knalt de boxen uit op de snelweg. Het is moeilijk om uit te leggen hoe prachtig het hier nu is, gelukkig hebben mijn vader en moeder de bergen afgelopen weekend op z’n mooist kunnen zien en kon ik mijn verwondering eindelijk met iemand van het thuisfront delen. Hun komst heeft letterlijk veel zon meegebracht. Na weken van regen en donkere luchten is de Bay Area nu op zijn mooist.

Vrijdag 6 maart
Al maandenlang is deze datum een getal om naar uit te kijken, iets wat nog ver weg lijkt. Nu is het eindelijk zo ver. Mijn ouders komen vandaag aan in Oakland. De hele dag was ik licht nerveus, na twee weken diëten heb ik uit ongeduld heel wat koekjes weggewerkt. Eindelijk was het avond, na het eten ben ik met de auto naar Oakland Airport gescheurd. Om kwart voor 8 zouden mijn vader en moeder landen. Helaas was ik niet de enige op de snelweg op dat moment en kwam ik in een file terecht. Door de weken heen, heb ik een beeld gevormd van hoe hun aankomst er uit zou moeten zien. Heel even dacht ik dat dat moment in rook op zou gaan omdat ik te laat zou komen. Gelukkig was ik precies op tijd. Ik zag dat hun vliegtuig net was geland. Daar stond ik dan, trappelend van ongeduld, nog een beetje gestrest van de file te wachten. Al gauw zag ik ze aankomen. Wat was het goed om ze weer te zien en een dikke knuffel van mijn paps en mams te krijgen. Het gekke was wel, dat het na vijf minuten eigenlijk al weer heel gewoon voelde. Druk kletsend zijn we naar de bagageband gelopen, alle koffers waren keurig bezorgd, dat moment is altijd even spannend. Ik vond het best raar om mijn ouders op te halen van het vliegveld en de chauffeur te zijn, normaal zijn de rollen omgekeerd.
Mijn ouders hadden een hotel in Walnut Creek geboekt, het ritje van Oakland naar Walnut Creek verliep voorspoedig en het inchecken ging supersnel. Ik had voor een borrel en wat lekkere hapjes gezorgd. Er was een koffer vol met kadootjes, kaartjes, brieven enz. meegekomen van mijn lieve vriendinnetjes, familie, broer en zussen! Super! Mijn voorraad Katja snoepjes is aangevuld en ik heb weer een hoop gezellige tijdschriften voor de komende tijd. Verder kreeg ik lieve kaarten, brieven, foto’s en lieve cadeautjes. Ik was er echt van onder de indruk. We hebben nog een uurtje zitten kletsen en toen was het wel tijd om te slapen aangezien een jetlag zijn parten ging spelen…..

Zaterdag 7 maart
We werden al vroeg wakker. Ik kon wel een sprongetje in de lucht maken toen ik zag dat de lucht nu al strak blauw is. Iedereen had onrustig geslapen, mijn vader en moeder door het tijdsverschil, ik door alle commotie. Om half 9 zaten we gedoucht en wel aan het ontbijt, na het ontbijt kon mijn ‘Bay Area tour’ beginnen. Om te beginnen moesten we natuurlijk even langs DE Chinees rijden, volgende week gaan we daar nog een keer eten, mijn ouders zijn dan weer in Walnut Creek. Vervolgens hebben we mijn favoriete Starbucks frappucino gedronken op een van de pittoreske pleintjes van ‘Walnoot Sloot’ (he Martha :)) Na een bezoekje aan de Apple store, en nog een aantal veeeeeeel te dure winkeltjes reden we richting San Ramon en Dublin. We zijn langs het schooltje van de kids gereden, mijn sportschool, ‘mijn’ Starbucks (waar Natalie en ik altijd zitten) en vervolgens naar mijn stekkie op de Vista Pointe Circle. Robert en Renee hadden het huis gezellig gemaakt en de tafel buiten (!!!!!) mooi gemaakt voor een heerlijke lunch. Vandaag is het de eerste dag van het jaar dat we buiten kunnen eten.
Tom en Nirea keken ook al een tijdje uit naar de komst van ‘de papa en mama van Janneke’. Ze kregen twee prentenboeken als kadootje van mijn ouders en mijn moeder heeft mijn favoriete boek ‘Woeste Willem’ voorgelezen. Daarna mochten mijn ouders kennis maken met de kookkunsten van Renee. Onder het genot van een heerlijke salade, een moot zalm van de barbecue en een heerlijk wijntje, kletsten mijn ‘hostparents’ en ‘parents’ honderduit. De lunch was niet compleet zonder mijn overheerlijke, zelfgemaakte, glutenvrije appeltaart. Mijn ‘masterpiece’ maakt een reis naar Californie dubbel en dwars de moeite waard! Na een paar uur ben ik met mijn ouders naar San Fransisco gereden.

Toen we onze spullen in het hotel in San Fransisco hadden gedropt, zijn we over Fishermans Wharf en Pier 39 gelopen. Ook moesten we mijn favoriete stukje San Fransisco even bezoeken; Ghirardelli Square, daar heeft mijn moeder een hele lading chocolaatjes gekocht voor het thuisfront en kon ik het zelf niet laten om de nieuwste Ghirardelli paaseitjes mee te nemen. Natuurlijk hebben we daarna even de zeehondjes gezien en zijn we vervolgens druk pratend naar Little Italy gegaan. Het uitzicht op de baai was prachtig, het was helder en de rode brug zorgde voor een spectaculair uitzicht. San Fransisco op zijn best, op verzoek van Janneke.
Na een wandelingetje kwamen we bij mijn favoriete restaurantje aan: ‘Steps of Rome’. We hebben heerlijk gegeten. Vanzelfsprekend moesten we wel een beetje doorwerken want natafelen komt niet in het lexicon van de gemiddelde Amerikaan voor. Zodra ons voorgerecht achter de kiezen was, stond de volgende gang al op tafel. De rekening werd daarna al gauw gepresenteerd. Op ons gemak zijn we terug gegaan naar het hotel waar we nog een wijntje hebben gedronken. Paps en mams gingen al snel slapen, ik heb nog even tv gekeken.

Zondag 8 maart
De wekker ging al vroeg want we zouden naar Alcatraz gaan. Ik had tickets geboekt voor tien uur en we moesten nog een eindje lopen vanaf het hotel. Om half 8 stonden we naast ons bed, de klok was vannacht een uur vooruit gegaan, om de verwarring voor mijn jetlaggende ouders compleet te maken. We hadden een uurtje minder slaap en een uurtje kan een hoop schelen zoals jullie ongetwijfeld weten.
Om tien uur vertrokken we met de boot naar Alcatraz, ik was daar al eerder met Mandy geweest maar het was leuk om het nog eens te zien. Met behulp van een audio tour word je over ‘The Rock’ geleid en dat bezorgt soms nogal onbenullige taferelen. Mensen slenteren door het gebouw en staan plotseling stil en aandachtig te luisteren. Mijn vader snapte het systeem in het begin niet zo, dus hij liep steeds een beetje voor met de rondleiding. We pakten de ferry van 12 uur terug en kwart over twaalf stonden we weer aan wal. We moesten de huurauto van mijn ouders ophalen, deze moesten we op Powell Street ophalen. Powell is een behoorlijk lange straat en mijn vader beweerde dat het nummer waar wij moesten zijn, dicht bij Fishermans Wharf was, we konden het dus wel met de benenwagen dachten we zo. Niets was minder waar, na een wandeling van drie kwartier (vergeet niet dat je berg op, berg af moet) kwamen we eindelijk aan op de plaats van bestemming. Als ik had geweten dat het hier was…. Het was nota bene op Union Square!

Paps en mams kregen een leuk autootje, het was nu de taak van mijn vader om ons naar het hotel te loodsen. Mijn moeder kreeg het even benauwd toen bleek dat we van Lombard Street af moesten, deze straat heeft een SUPER steile helling; you’re a death man without breaks! We reden nog even langs Civic Centre, het bladgoud van de koepel schitterde in de zon en het was prachtig. Een straatmuzikant maakte het plaatje compleet met een melancholische deun op zijn saxofoon, echt genieten! Toen we de auto bij het hotel hadden gedropt gingen we weer op pad. Onderweg hebben we een Starbucks gedronken in het zonnetje. Vervolgens gingen we met de tram naar Union Square, daar hadden we afgesproken met Rik, Martha en Mandy. Mijn ouders wilden graag een borrel drinken met mijn lieve vriendjes hier, we vonden een gezellig terras(!!!!! Dat is een zeldzaamheid) en dronken hier wat. Omdat we toch als op Union Square waren, wilde mijn mams na de borrel nog even de sfeer proeven van het shopwalhalla Westfield. Paps liep er moedeloos achter aan, moet dat nou…… M’n moeder hield het netjes en ik heb het nu al zo vaak gezien dat ik er niet meer warm of koud van kan worden. Na een etentje in Westfield gingen we terug naar het hotel waar ik afscheid nam van mijn ouders. Aanstaande vrijdag zijn de rollen omgekeerd en halen ze mij op van het vliegveld in San Diego.

Maandag 9 maart
Wederom een prachtige dag! Ken je dat; Lentekriebels? Bij mij zijn ze volop aanwezig! Toen ik naar de school van Tom en Nirea reed, ben ik een paar mile omgereden omdat alles er prachtig uit zag. Op zulke momenten zou ik zo graag willen dat jullie allemaal even bij me konden zijn en dat jullie eventjes mee konden genieten. ’s Middags heb ik de auto volgeladen met een paar boekjes, speelgoed voor de kids, tijdschriften voor mezelf en snacks voor de picknick. Zo hebben we een paar uur in het park gezeten en kon ik wat zonnestraaltjes meepikken.

Dinsdag 10 maart
Na het werk, vertrok ik richting Berkeley. Daar had ik met Mandy, Martha en Rik afgesproken voor een gezellig etentje. Als je naar Berkeley rijd, kan je genieten van een aantal ‘kijkluikjes’ op San Fransisco. Top!
Om zeven uur stond iedereen netjes op de afgesproken plek en vonden we een gezellig restaurantje. Na het eten sloot Joris aan en hebben we een borrel gedronken in een kroeg. Toen ik aan het eind van de avond naar huis reed, besefte ik ineens dat het misschien wel aardig zal zijn om Rik thuis te brengen. Hij moet namelijk een onmogelijke berg op wandelen en is hier wel veertig minuten zoet mee (fietsend is dit Mission Impossible). Toen ik hem belde, was hij net tot de ontdekking gekomen dat zijn achterwiel (!!!) van zijn fiets was gestolen. Er loopt wel vreemd gepeupel in deze studentenstad, dat wordt hier weer eens bevestigd. We hebben zijn fiets achterin de auto gegooid en al mopperend zijn we richting zijn stekkie gereden. Ondanks het fietsincident, was het een geslaagde avond.

Donderdag 12 maart
Vanavond geen Chinees voor Martha en mij. Dat is even een domper! Ik moet thuisblijven omdat Renee Robert van het vliegveld moet halen (hij was in Phoenix) en Martha gaat samen met Rik en Joris hun huurauto ophalen. Zij vertrekken vannacht naar Orange County. Ana komt me vanavond vergezellen als ik aan het babysitten ben.

Morgen vertrek ik weer naar San Diego voor het weekend. Mijn ouders zijn daar en logeren bij mijn tante die daar vlakbij woont. Na een half jaar in California, ga ik na een te lange tijd mijn tante zien! Ook kijk ik erg uit naar weer een weekendje met mijn ouders. Vanzelfsprekend lezen jullie daar volgende week over. Fijn weekend allemaal

Liefs Janneke