San Diego

Lieve allemaal,

Nog een dag en dan is het zover! Dan komen mijn ouders aan in California. Na maanden van aftellen zullen ze morgen landen in Oakland! Ik kan niet wachten. Het afgelopen weekend heb ik weer een hoop meegemaakt. Ik heb genoten van de prachtige stad San Diego waar we ontzettend veel hebben gedaan en gezien. Wederom een weekend om niet te vergeten.
Voor de uitgebreide fotocollectie kan je kijken op:
http://picasaweb.google.nl/jannekeannettevandijk/SanDiego#
http://picasaweb.google.nl/jannekeannettevandijk/Sandiego02#


Vrijdag 27 februari
Vanavond vlieg ik naar San Diego met Mandy, Joris en Rik. Mijn avond begon ietwat in de stress. Ik had rond acht uur met Mandy, Joris en Rik afgesproken op San Fransisco Airport. Met de trein zou ik 5 kwartier onderweg zijn. Renee zou me na het eten op de trein zetten. Nu wilde het geval dat het met het eten niet echt opschoot. De vis werd niet gaar, dus om kwart over 6 konden we nog niet aan tafel….. Langzaam maar zeker begon het wat te kriebelen want mijn trein naar San Fransisco zou om tien voor 7 vertrekken. Ik trok langzaam maar zeker bleekjes weg en begon me af te vragen of ik het nog wel op tijd zou redden. Robert en Renee zagen me al een beetje ‘benauwd’ kijken en Renee besloot om me in plaats van naar het treinstation, gewoon naar het vliegveld te brengen. Gelukkig maar, nu kwam ik ruim op tijd aan op het vliegveld. Alles verliep vlekkeloos en rond half 11 kwamen we aan in San Diego, daar hebben we de huurauto opgehaald. Vervolgens zijn we naar ons hostel bij Ocean Beach gereden. Eenmaal aangekomen, begonnen we ons een beetje zorgen te maken over het hostel. Het stond in een nogal ‘louche buurt’ en er liep vreemd ‘gespuis’ rond. Wij vielen duidelijk buiten de boot met onze nette kledij. Vooral Joris viel nogal op met zijn Ralph Lauren trui met kraagje. Tja voor $15 per nacht kan je geen luxe verwachten. Toen we ingecheckt hadden, gingen we nog wat drinken in de buurt. Ik heb mijn ogen uitgekeken; wat een mensen liepen hier rond! Surf dudes, bad boys, opgedirkte dames, gangsters en nog meer wazige types. We wisten meteen dat we ons koest moesten houden bij mensen van dit kaliber. We hebben ons dus rustig teruggetrokken in een ongezellig kroegje en wat gedronken. Rond een uur of 2 gingen we ons mandje in.

Zaterdag 28 februari
Na een vroege wandeling langs het strand samen met Mandy, hebben we met z’n vieren ontbeten in het hostel. Rond negen uur gingen we de deur uit. Het zonnetje scheen heerlijk, de dag kon nu al niet meer stuk. We zijn als eerst naar Point Loma gereden. Dat is een uitzichtspunt over de stad en de kust. Ongelooflijk, het uitzicht was geweldig! Na Point Loma reden we door naar Old Town San Diego. We kwamen in een soort cowboy dorpje met saloons, Candy shops, oude schooltjes en nog veel meer pittoreske gebouwtjes. Heel even voelde ik me de hoofdrolspeler van een cowboy film en waande ik me in het wilde westen. Dit stukje San Diego was zo authentiek en gezellig, de onverharde weggetjes, houten regentonnen, kanonnen en houten veranda’s maakten het plaatje compleet. Na ons avontuur in het Wilde Westen reden we door naar Balboa Park. Dat is een groot park met botanische tuinen, musea, speeltuinen, fonteinen en nog meer natuurschoon. Uiteraard waren we niet de enige die in het voorjaar naar Balboa Park wilden. Om die reden hadden we wat moeite om een geschikte parkeerplek te vinden. Uiteindelijk vonden we een geschikte plek en konden we het park in. Het was prachtig, de bloemen, planten en bomen zijn zo anders dan wij ze kennen. In het park stonden sierlijke gebouwen die wat Arabisch aandeden, waar deze invloed vandaan komt, is me niet helemaal duidelijk. Over twee weken ben ik weer in San Diego met mijn ouders, en hoop ik hier weer terug te komen omdat we de helft nog niet hebben gezien. Aan het eind van de wandeling kwamen we bij een grote fontein, daar hebben we wat verfrissing gezocht, het zonnetje scheen al behoorlijk! Inmiddels was het een uur of half 2, we hebben een Starbucks in de buurt opgezocht en even een frappuccino gedronken en wat gegeten.
We hadden nog meer op het programma daarom gingen we al snel verder naar Sea Port Village, dat is de haven van San Diego. We troffen allemaal gezellige restaurantjes, winkeltjes en barretjes aan en onder het genot van een frozen youghurt (typisch voor de Californian healthfreaks want het bevat geen vet) hebben we door de straatjes en langs de haven gewandeld. Ik had hier nog uren kunnen blijven, het was zo gezellig en het was een oase van rust. Na een uurtje slenteren gingen we naar het Hyatt hotel, vanaf de bovenste verdieping van het hotel heb je uitzicht over de haven en over een gedeelte van de stad. Uiteindelijk was het uitzicht niet zo spectaculair, maar het was toch wel de moeite waard.

Alleen Gas Lamp Quarter stond nog op het programma, hier vind je talloze restaurants, bars en andere uitgaansgelegenheden. Daar hebben we een Italiaans restaurant uitgezocht en hebben we heerlijk gegeten. Een flesje wijn erbij, een lekkere salade en overheerlijk Italiaans ijs als dessert. Uitgebreid dineren mis ik hier nog wel eens, vaak zijn de restaurants hier zo ongezellig en word je weggekeken als het eten op is. Dit keer besloten we goed uit te pakken en lekker uitgebreid te eten. Na het eten hebben we bij het hostel nog een bar gezocht en hebben we lekker gekletst en Margeritas gedronken.

Zondag 1 maart
De traditie wordt voortgezet, Mandy en ik gingen weer vroeg op pad om even langs het strand te lopen. De heren Jansen en Flapper hebben namelijk meer tijd nodig om op te staan dan Mandy en ik, bijzonder he? Na een strandwandelingetje, ontbijtje en het uitchecken reden we richting Sea World om daar wat vertier te vinden. De entreeprijs was niet mis evenals het parkeren, maar daar hadden we al wel rekening mee gehouden. Flink wat dollars lichter liepen we het park in. Allereerst gingen we in een soort achtbaan. Zoals je misschien kunt zien op de ‘before’ and ‘after’ pictures bezorgde deze achtbaan ons een nat pak. Het zonnetje deed weer flink zijn best, dus een beetje verkoeling kon geen kwaad. Als losgeslagen kinderen in een speeltuin gingen we nog een keer om vervolgens richting de orkashow Shamu te lopen. Onderweg kwamen we aquaria en bassins met waterdieren tegen, wat een schitterend park! De orkashow was geweldig! Zo’n tien jaar geleden ben ik met mijn ouders ook in Sea World geweest en heb ik deze show ook gezien. Ik kon me nog wel wat dingen herinneren van de orkashow. Na de show liepen we langs een bassin met dolfijnen. Het was voedertijd en we kregen de kans om de dolfijnen aan te raken, dat was een bijzondere ervaring! Na een prachtige dolfijnenshow, talloze aquaria, attracties, een lunch en veel gezelligheid, hadden we alles in het park gezien en besloten we Sea World te verlaten.

Rond half 4 kwamen we aan op Mission Beach, daar staat een wereldberoemde achtbaan; The Giant Dipper’. Dit is een van de oudste houten achtbanen ter wereld. Natuurlijk hebben we deze even uitgeprobeerd om vervolgens op het strand neer te strijken met een frozen yoghurt. Aangezien ik flink verbrand ben in de afgelopen twee dagen en de zon langzaam begon te zakken, begon ik het aardig koud te krijgen en kreeg ik de koude rillingen. Na een uurtje zijn we richting het verhuurbedrijf gereden om de auto weer in te leveren. Om half zeven waren we op het vliegveld. Daar bleek dat onze vlucht flink wat vertraging zou hebben in verband met het slechte weer in San Fransisco. De moed zonk ons in de schoenen toen we hoorden dat we misschien tot 11 uur zouden moeten wachten. Bijna alle restaurants en winkels in de international terminal waren gesloten, we konden ons dus ook niet vermaken met shoppen en lekker eten. Gelukkig was de gouden meeuw (MC Donalds) open en heb ik daar voor het eerst (!!!!) gegeten sinds ik in Amerika ben. Uiteindelijk bleek de vertraging mee te vallen en landden we half 12 in San Fransisco. Robert was zo lief om me op te halen. Na een heerlijk weekend stapte ik een uurtje later mijn bed in.

Maandag 2 maart
Na zo’n zonovergoten weekend, is het even bitter om weer vroeg op te staan met de wetenschap dat deze dag een hoop regen zal brengen. Aangezien februari DE regenmaand is, heb ik de laatste weken het gevoel dat ik in Nederland zit. Tijdens deze dagen breng ik met Tom en Nirea vaak een bezoekje aan de bibliotheek. Sinds een aantal weken, lenen we iedere week trouw twee prentenboeken. Bekende boeken als; Rupsje Nooitgenoeg, de Gruffalo en het Mooiste Visje van de zee, lees ik nu in het Engels voor en de kids smullen er van. ’s Avonds heb ik bij de Starbucks weer gezellig gekletst met Ana, we zijn druk bezig met het plannen van een tripje naar Las Vegas. Can’t wait!

Dinsdag 3 maart
Vandaag heb ik een oudergesprek bijgewoond, Tom en Nirea worden gedurende het jaar een aantal keer getest op verschillende vaardigheden. Vandaag werd de ontwikkeling van Tom onder de loep genomen. Het is interessant om te horen wat er hier van de kinderen wordt verwacht. Opvallend is dat kleuters op jonge leeftijd al behoorlijk veel leren over het ABC. Iedere week staat er een letter centraal en leren de kinderen deze letter te schrijven en wat de klank is. Tom en Nirea krijgen nu al huiswerk mee en de letters worden er ingestampt. Hoewel ik in het begin niet zo veel vertrouwen had in deze methode, sta ik nu verbaasd van de ontwikkeling van de kids. De kinderen herkennen nu al bijna alle letters en kunnen woorden noemen die met de zelfde klank beginnen! Naast de ontwikkeling van de geletterdheid kwamen motoriek, wiskundig inzicht en sociale ontwikkeling aan de orde. Gesneden koek voor juf Jans.

Woensdag 4 maart
Wederom een normale dag achter de rug. Ik heb een lange wandeling gemaakt met Tom en Nirea, met de regenlaarzen aan hebben we een berg beklommen en in de plassen gestampt. ’s Avonds ben ik achter mijn laptop gekropen om verder te gaan met mijn studie. Dit keer moest ik een essay over Columbus schrijven, na een moeizaam begin mag het resultaat er zijn.

Donderdag 5 maart
Vanavond ga ik weer traditiegetrouw met Martha naar de Chinees. Vorige week zijn we naar een nieuw restaurant in Walnut Creek geweest. Aangezien ik ’s nachts behoorlijk last kreeg van mijn buik gaan we toch maar weer naar de Chinees. Voor mijn glutenallergie is dat het meest veilig en bovendien altijd erg lekker.

Morgen ben ik precies vijf maanden in de Verenigde Staten, dat betekend dat ik al bijna op de helft zit. Een prachtig moment voor een bezoekje van het thuisfront. Wekenlang ben ik al bezig met de komst van mijn paps en mams. Morgenavond haal ik ze op van het vliegveld, dat zal wel een vreemd moment zijn. Eindelijk kan ik mijn ‘thuis’ laten zien aan iemand van het thuisfront en kan ik eindeloos bijkletsen met mijn ouders. Natuurlijk horen jullie volgende week hoe het allemaal is verlopen.
Liefs Janneke

http://picasaweb.google.nl/jannekeannettevandijk/Sandiego02#
http://picasaweb.google.nl/jannekeannettevandijk/SanDiego#