Hieperdepieieieiiep Hoera

Ha lieve allemaal,

Weer een weekje voorbij. Na een fantastische verjaardag, een heerlijk weekend, en wederom een mooie werkweek achter de rug ben ik weer klaar voor een nieuw weekend. Allereerst wil ik iedereen bedanken voor de lieve mailtjes, kaartjes, krabbels, pakketjes en e-cards om me te feliciteren met een extra kaarsje op mijn taart. Wat heb ik genoten van alle lieve woorden uit Holland! Nog nooit heb ik me zo jarig gevoeld. Ook de mensen hier waren me niet vergeten. Kortom een dag om nooit te vergeten

Vrijdag 16 januari
Met moeite stapte ik mijn bed uit na een late, maar weer keigezellige(:)) avond met Martha en mijn allereerste felicitatie/ belletje van mijn mams om klokslag 12 uur. Natuurlijk ben ik ook een jaartje ouder en slaat de ouderdom ook een beetje toe met opstaan…. :) Toen ik beneden kwam, was de kamer versierd, inclusief versierde stoel en stond er al een taart voor me klaar. Tom en Nirea kwamen niet veel later opgewonden de trap af om me een knuffel te geven voor mijn verjaardag. Robert en Renee hadden ook de tijd genomen om te ontbijten met de kids en mij. Een glutenvrije appeltaart met 23 kaarsjes stond op het menu voor het ontbijt. De kaarsjes gingen na een keer blazen uit en dat betekend dus een wens. Deze laat ik in het midden, men zegt immers dat wanneer je deze met iemand deelt, de wens niet uitkomt. Robert, Renee en de kids hebben me onwijs verwend met leuke, lieve en praktische cadeautjes! Na het ontbijt bracht ik Tom naar school en bleef Nirea nog thuis omdat ze nog niet helemaal fit was. Toen ik mijn e-mail inbox opende, begon mijn computer licht te flippen. Ongelooflijk hoeveel felicitaties ik binnen had gekregen. Nirea had ik even voor de televisie gezet zodat ik even mijn mailtjes, kaartjes en krabbels kon lezen, een ochtendvullend programma. Later belde ik nog naar mijn vader en moeder, daar zaten mijn zussen en broer samen om een borrel te drinken op mij. Gek dat ik op dat moment niet kon proosten op mijn nieuwe levensjaar. Tussen de middag heb ik pannenkoeken gebakken voor de kids om me vervolgens op te maken voor de volgende uitdaging van deze dag! Helaas helaas heb ik mijn rijbewijs niet gehaald gisteren, maar kon ik vandaag al voor poging nummer twee op de bühne. Ervan uitgaande dat mijn verjaardag wat geluk zou brengen, begon ik vol goede moed aan mijn rij- examen. Gelukkig is hier in California twee keer scheepsrecht en slaagde ik met vlag en wimpel! Het behalen van je rijbewijs is hier niet zo’n duur geintje als in Nederland. Het heeft me in totaal slechts $6,00 gekost!

Aan het eind van de middag ging ik met Robert richting San Fransisco. Eigenlijk zouden Tom, Nirea en Renee ook meegaan, maar aangezien de kids niet helermaal fit zijn en morgen naar Las Vegas gaan, zijn ze toch maar thuisgebleven. Allereerst gingen we naar het Marriott hotel. Op de bovenste verdieping is een lounge bar met een prachtig uitzicht over de stad. Daar hebben we een wijntje gedronken om te klinken op mijn verjaardag. Vervolgens liepen we met een rotgang richting Columbus Street. Ik ben gewend aan een stevige wandelpas, maar Robert kan er ook wat van. Grappend vertelde Robert later aan Renee dat je een valhelm nodig hebt als je met mij de stad doorloopt aangezien het tempo zo hoog ligt. Op Columbus Street wist Robert een leuk restaurant. Het bijzondere aan dit restaurant is, dat de kok ook coeliakie heeft en dus heerlijk glutenvrij kan koken. We hebben buiten(!!!!!) gegeten. Nog steeds was de temperatuur aangenaam en dus zat ik voor het eerst in mijn leven mijn verjaardagsdiner op het terras te nuttigen. Na een heerlijke maaltijd liepen we verder door Little Italy. Robert wist nog een paar leuke kroegjes. We hebben nog wat gedronken in een cafe met live jazzmuziek en in een ander gezellig kroegje. Ik heb een superleuke avond gehad. Een prachtige afsluiting van mijn verjaardag.

Zaterdag17 januari
Om half 6 vanochtend ging mijn wekker…. Robert, Renee en de kids gingen een weekend naar Las Vegas en ik zou ze naar het vliegveld brengen. Om 7 uur was ik weer thuis en heb ik gedoucht, opgeruimd en nog even achter mijn laptoppie gezeten. Om half 11 reed ik richting het BART station. Samen met de ‘Dutchies’ (zo noem ik ze maar even voor het gemak) zouden we mijn verjaardag nog een beetje vieren. Met de boot gingen we vanaf Pier 41 richting Tiburon, een eiland hier vlak in de buurt. Op de boot kreeg ik het idee dat ik in een georganiseerde Gogo tours boottocht terecht was gekomen. Opgedirkte meiden, bierdrinkende mannen en vrouwen en gekke Amerikanen troffen we aan…. Ons afvragende of Tiburon een soort tweede Chersonissos is, voeren we richting het eiland. Daar aangekomen bleek gelukkig dat dit eiland een oase van rust was. In het zonnetje streken we op een kleedje neer. Rik en Joris kwamen later aanzetten omdat ze met de fiets over de Golden Gate richting Tiburon waren gereden. Een heel eindje fietsen, maar volgens hen zeker de moeite waard. Na een gezellig middagje ‘chillen’, zou de boot om vier uur weer vertrekken. Stipt als wij Nederlanders zijn, sloten we ons aan in de wachtrij voor de boot. Maar vier uur werd half 5, en half 5 vijf uur. Eindelijk kwam de boot en gingen we weer richting San Fransisco. Helaas had de boot nog een tussenstop en voer hij na een half uur pas weer verder.

Martha had op internet gezocht naar een restaurant met een glutenvrije kaart bij mij in de buurt. Annemiek en Mandy reden met mij mee en Martha haalde haar auto op om vervolgens de boys op te halen omdat ze hun fiets nog af moesten leveren. Een heel logistiek geregel, maar het etentje was het dubbel en dwars waard! Na het eten waren ‘de Dutchies’ zo vriendelijk geweest om aan het bedienend personeel door te geven dat ik jarig was. Resultaat; een ijsje met een kaarsje er op en een luid ‘lang zal ze leven’ midden in het restaurant. Ken je dat gevoel dat je even onder de tafel zou willen kruipen om alle starende ogen te vermijden? Nou dat had ik dus. Ondanks dat vond ik het stiekem toch wel erg leuk!

Zondag 18 januari
Mandy en Martha bleven gisteren logeren. Zoals een goede gastvrouw betaamd had ik een lekker ontbijtje voor ze gemaakt. Pannenkoeken met Nederlandse stroop, hagelslag en beschuit met Gouda kaas en muisjes. Mandy en Martha missen deze Hollandse lekkernijen wel, dus hebben de oren van mijn hoofd gegeten! Na het ontbijtje wisten we niet zo goed wat we gingen doen. We besloten gewoon op de kaart te zoeken naar iets wat we nog niet hadden gezien en redelijk in de buurt lag. Het werd Lake Chabot, de foto’s op internet waren wonderschoon dus dat wilden we aanschouwen. Helaas kwamen we zelfs met twee GPS systemen niet op de gewenste plaats en belandden we na heel lang zoeken uiteindelijk op een Golfbaan. We konden wel langer zoeken en verder verdwalen maar ach, op de golfbaan scheen het zonnetje ook en hadden we ook een leuk uitzicht. We besloten hier dus maar te blijven. Na een paar uurtjes, een fotoshoot en een heleboel zonnestraaltjes, moest Martha weer naar huis omdat ze moest werken. Mandy ging met haar mee zodat Martha haar op de BART kon zetten. Ik reed na een heerlijk weekend weer naar huis. De GPS leidde me door de binnenlanden en het toeval wilde dat ik langs Lake Chabot reed! Ik reed door plaatsen en woonwijken die ik nog nooit had gezien, gelukkig kan ik blindelings op mijn GPS vertrouwen en kwam ik na een Keulse reis toch thuis. Nog steeds had ik het rijk voor mij alleen. Ik heb me dus op de bank geïnstalleerd met een afstandsbediening in mijn hand, een wijntje en een overheerlijke, zelfgemaakte maaltijd en ik keek de ene na de andere film in de categorie ‘hier hoef je niet bij na te denken’. Zulke avonden zijn ook wel eens fijn. Dat mis ik soms toch wel een beetje.

Maandag 19 januari
Vandaag heb ik een beetje uitgeslapen. Om negen uur stond ik naast mijn bedje en heb ik een hele lange belronde gehouden. Allereerst belde ik naar huis en heb ik gekletst met mijn paps en Thomas, vervolgens skypen met Marlis, daarna met Margriet en vervolgens heb ik Birgit even gebeld. Ik ben weer bijgepraat en weet weer wat er speelt in Nederland. Met een droge keel van het praten heb ik vervolgens wat huishoudelijke taken verricht; wassen, vaatwasser leeghalen, stofzuiger door de kamers gooien, mijn kamer opruimen en de was weer opvouwen. Al snel was het kwart over drie en moest ik weer richting Oakland Airport om de van Hamersveldjes op te halen. Tom en Nirea waren nog een beetje onder de indruk en moe van Las Vegas. De kids waren nog steeds niet helemaal fit, maar desondanks hebben ze een goed weekend gehad met z’n allen. Om een uur of half zes kwamen we thuis na een file en een bezoekje aan de supermarkt en hebben we samen gegeten. Zoals gebruikelijk sloot ik het diner af met een sportieve wandeling; de berg af en weer op om vervolgens mijn bed in te kruipen om lekker vroeg te gaan slapen.

Dinsdag 20 januari
Hiep hiep hoera! Een nieuwe president! Rond een uur of half negen ’s ochtends ging hier de televisie aan om de politieke poppenkast te aanschouwen. Ondanks de hele bombarie, vond ik het toch wel indrukwekkend. Ongelooflijk wat een mensen waren gekomen om de inauguratie van ‘dichtbij’ te bekijken! Ik ben benieuwd hoe Obama het gaat doen. Een ding is zeker, hij heeft een heleboel werk aan de winkel. Eigenlijk wil ik geen politieke uitspraken doen, maar Bush heeft op sommige vlakken wel wat steken laten liggen. Aan Obama de taak om deze rommel op te ruimen. We zullen zien. Om negen uur reed ik naar de school van Tom en Nirea. De juffen luisterden gespannen naar de radio en alle kinderen moesten stil zijn. Taferelen als juichende juffen, stille kinderen, ouders die normaal altijd snel hun kind op school brengen maar nu wel tijd hadden om even in de klas te blijven, deden zich voor. Bijzonder om dit mee te maken. Tom was ondertussen nog steeds niet helemaal fit en bleef lekker thuis. Voor mij dus weer geen sportschool maar een ochtendje puzzelen, voorlezen, knutselen en kinderfilmpjes kijken. De rest van de dag was naast het politieke spektakel doodgewoon.

Woensdag 21 januari
Vanavond had ik met een groepje au pairs afgesproken. Een groepje Duitse au-pairs wel te verstaan. Deze staan bekend om hun onderonsjes en men zegt dat ze alleen maar Duits praten onderling. Tijd voor mij om op onderzoek uit te gaan. Een paar meiden had ik al wel eens ontmoet en eens koffie mee gedronken. Dit groepje bij elkaar nog nooit. We gingen eerst even een Starbucks koffie drinken om vervolgens naar de bowlingbaan te gaan. Dit heb ik al een lange tijd niet gedaan. Ik was benieuwd of ik het nog een beetje in me had. Warempel werd ik eerste! Ik gooide twee strikes en drie spares. Ik stond versteld van mijn eigen bowlingtalent. De Duitse au pairs waren inderdaad wel van de Duitse onderonsjes. Als Hollander moest ik mijn plekje veroveren, gelukkig was er een meisje die de anderen er vriendelijk op wees dat ze Engels moesten praten. Gelukkig waren deze beruchte au pairs de beroerdste niet en stapten ze netjes over op het Engels. Uiteindelijk hebben we een gezellige avond gehad. Gelachen om de typische vooroordelen van Amerikanen; Duitsers drinken alleen maar bier en eten alleen maar Bockwurst en Hollanders lopen op ‘wooden shoes’ en roken allemaal wiet. Gelukkig was ik niet de enige die soms versteld staat van de wereldvreemde Amerikanen. Ach ja, uiteindelijk kan ik ze toch niets kwalijk nemen. Ik ging namelijk ook met een misschien wel ietwat wereldvreemd vooroordeel deze avond in…. De pot verwijt de ketel.

Donderdag 22 januari
Het begint bijna traditie te worden. Vanavond ga ik weer Chinezen met Martha. Vorige week was trouwens ook weer gezellig. We hebben heerlijk gegeten en alvast voor de week daarop (vanavond dus) gekeken wat we zouden gaan eten. Daarna gingen we naar de bios. Misschien gaan we vanavond naar de nieuwe film van Will Smith. De donderdagavond is voor mij een soort ‘pre weekend’. Het maakt dan net even wat minder uit hoe laat het wordt. Verder moet ik jullie toch bekennen dat het weer de andere kant op gaat. Grijze wolken, buien en de truien moeten weer aan. Helaas! Tom en Nirea krijgen vandaag hun regenkleding aan zodat ze toch even naar buiten kunnen en in de plassen kunnen stampen! Ik kijk er nu al naar uit .

Volgende week horen jullie natuurlijk weer hoe het avontuur verder zal gaan. Nogmaals wil ik jullie heel erg bedanken voor alle felicitaties op mijn verjaardag. De kaartjes hebben een ere plaatsje op mijn kamer, en de andere lieve felicitaties een ere plaats in mijn gedachten! Ik kijk weer uit naar het nieuwe weekend en de nieuwe week. Wat zal deze week me weer brengen?

Liefs Janneke