Happy Thanksgiving!

Lieve iedereen,
Vandaag is het donderdag, niet zomaar een donderdag in Amerika. Het is Thanksgiving. Daarom wil ik jullie allereerst Happy Thanksgiving wensen! Waarschijnlijk gaat er wel een belletje bij jullie rinkelen als ik het over Thanksgiving heb. Er verschijnen beelden van gigantische Turkeys en happy families die samen uitgebreid dineren. Nou, dat is hier ook het geval. De turkeys vliegen over de spreekwoordelijke toonbanken. Iedere keer als ik in de rij sta bij de supermarkt staat er iemand voor me met een gigantische turkey op de band. The bigger, the better! Deze week zal ik jullie a little tutorial geven over Thanksgiving…. (ik heb ook research moeten doen hoor, ik had geen flauw idee!) Maar laten we gewoon bij het begin beginnen zoals gewoonlijk want ik heb weer een hoop te vertellen.

Vrijdag 21 november
Vanavond heb ik met Martha afgesproken in Walnut Creek. Ik was al iets eerder in t stadje omdat ik Sinterklaas een handje moest helpen in Amerika…. De armen van Sinterklaas reiken immers niet overal! Ik ben eindelijk van de slapeloze nachten verlost en heb een kadootje gevonden voor de gelukkige. (wie dat is laat ik nog even in het midden in verband met ‘insiders’ die deze site ook lezen) Verder heb ik nog een heel interessant boek gekocht over de verkiezingen.
Eigenlijk zou Ana ook met ons meegaan maar helaas was ze ziek. Dat was jammer, want Ana wist waar we moesten zijn om te stappen. Martha en ik besloten dus maar om een groepje mensen te volgen die er dressed up uitzagen. Hier in Amerika is het heel normaal om te gaan stappen in mini mini mini jurkjes en rokjes…... Aangezien de temperaturen ’s avonds toch wat minder aangenaam beginnen te worden, hou ik dat voor gezien. We kwamen terecht in een behoorlijk hippe bar met prachtige coctails en mensen van het kaliber ‘classe’. Dit hadden Martha en ik niet echt voor ogen, maar aangezien de terrasverwarming aanstond (wat ECHT wel nodig was, want ik had het koud brrrrrrrrrr.) gingen we lekker buiten zitten. Niet overdreven; iedere vijf minuten stond er een waiter aan de tafel of we nog wat wilde drinken. Als arme au pair wordt je toch niet zo gewaardeerd in zo’n bar, want wij bestelden geen uitgebreide coctails en gekkigheid. Ach ja, we waren allebei BOB en onze reputatie als zuinige Hollanders moeten we toch ook hier weer eer aandoen. Ik heb een gezellige avond gehad en we hebben weer lekker bij gekletst!

Zaterdag 22 november
Mijn eerste ‘werk’ zaterdag. Ik, de goedheid zelve, gun Robert en Renee een dagje voor zichzelf en ik ontferm me vandaag wel over de kids. Ik vind het helemaal niet erg om zo af en toe een keertje te werken op zaterdag. Ik kan er alsnog een leuke dag van maken! Martha kwam om twaalf uur naar mijn huis, dat is het voordeel van werken op zaterdag. Ik kan er een gezellige dag van maken en ondertussen op Tom en Nirea letten. Ik had een picknick voorbereid voor in de speeltuin. Het was prachtig weer, dus een mooie dag voor mijn picknick primeur! Wat een domper toen bleek dat Tom en Nirea meer lol hadden in de speeltuin dan aan mijn picknicktafeltje. . Ik had zo wel de tijd om lekker met Martha te kletsen en het wel en wee van het ‘au pair’ zijn te bespreken. We hebben een lekker middagje gehad en het weer was top. Ondertussen zie je mijn zonnebril op mijn hoofd staan zonder dat ik hem op heb. Niet echt charmant, maar voor de tijd van het jaar wel gepast (wintersport) ’s Avonds gingen Martha en ik uit eten in San Ramon of all places! We zouden naar een steakhouse gaan voor mijn eerste American steak. Aangezien het volk dat binnen trad er enigszins boven ons niveau uitzag en we van verschillende kanten hoorden dat de tent die ik in gedachten had best wel duur was, hebben we toch maar besloten om naar een goedkopere versie te gaan. Dat was ook prima, maar ik heb me inmiddels nog steeds niet tegoed kunnen doen aan een echte Amerikaanse steak! Daar moet gauw verandering in komen! Na het etentje kwam Martha nog even mee naar mijn huis. We hebben de nieuwe afleveringen van de Lama’s gekeken! Hilarisch! Toen Martha naar huis ging, heb ik samen met Robert en Renee nog een paar afleveringen gekeken onder het genot van een Baileys!

Zondag 23 november
Vandaag heb ik mijn eerste familiebezoekje. Mijn oom en tante hebben door California gereisd en hadden in de planning ook San Fransisco aan te doen. Om twaalf uur hadden we op Pier 39 afgesproken. Ik was een beetje vroeg, dus ik haalde nog even een koffie in de buurt. Diep in gedachten verzonken liep ik richting Pier 39 met een heerlijk bakkie pleur in mijn hand. Op de achtergrond hoorde ik Nederlands geklets, ik liep rustig verder. He! Nederlands geklets, besefte ik me ineens. Ik keek achterom en daar zag ik mijn oom en tante al zitten! Ik moet eerlijk bekennen dat ik wel even een traantje moest wegpinken. Het was fijn om iemand vertrouwds te zien, vooral de zus van mijn moeder! Aan de andere kant was ik bang dat ik een terugslag zou krijgen nu ik iemand van het thuisfront zou zien. Ik begin net los te raken van alles wat met thuis te maken heeft. Het tegendeel is waar want het was een geweldige dag. We hebben gelachen en lekker bijgekletst. Ik werd in de watten gelegd door mijn lieve oom en tante. We hebben gelunzzzzd en eerst eens lekker bijgekletst. Oom Jan en tante Sita wilden een cable car tour doen door de stad. Ik als insider wist natuurlijk waar je op een rustig plekje kon opstappen om door de stad te ‘kabelen’. Bij de meeste opstappunten is het bomvol met toeristen en moet je een half uur tot een uur wachten tot je eindelijk een toertje mag maken op een niet al te comfortabel bankje. Wij konden meteen opstappen dankzij mijn research en ervaringen en we hebben de hele stad doorgecrost. Om half zes moest en zou ik bij Pier 39 zijn. Die gekke kerstboom (die er met 30 graden Celsius staat en dus best wel gek is) waar ik het vorige week over had, zou om half zes ritueelsgewijs ontstoken worden. Het stond bomvol met mensen. Gelukkig hoefde ik mezelf dit keer geen weg te banen door de menigte, maar had ik mijn oom bij me die wel even voor een goed plaatsje zorgde! Om kwart voor 6, toen het donker was, gingen de lichtjes in de boom aan en het was adembenemend! Ongelooflijk mooi! Een heel speciaal moment en gelukkig mocht ik dat met familie delen! Naderhand gingen we nog wat eten in een visrestaurant. Ik had dit speciaal uitgezocht omdat ik daar glutenvrij kon eten. Wat blijkt; oom Jan lust geen vis….. :) Gelukkig stond er ook nog een kippetje (paps, mams, Wil, Griet, Thom, let op het vakjargon in dit verhaal, als je begrijpt wat ik bedoel!!!! ;-) op de kaart.
Na het eten hebben oom Jan en tante Sita me op het trammetje gezet. Ook hier kon ik het weer niet helemaal droog houden. Het was zo;n fijne dag en het was zo bijzonder dat zij de eerste waren met wie ik mijn uitgebreide verhalen kon delen zonder op de tijd of de telefoonteller te letten! Het moment van afscheid nemen is altijd even moeilijk. Vooral van zo’n lieve oom en tante! In de tram zat ik wat sip voor me uit te kijken totdat ik een veelbetekende hand op mijn schouder van mijn achterbuurman kreeg, verzegeld met de woorden; ‘You allready miss them, don’t you? I’m so sorry! Op zo’n moment waardeer ik die eeuwige bemoeizucht en behoefte aan een praatje van de Amerikanen wel! Na vijf minuten grienen kwam ik bij het treinstation en voelde ik me weer oke! Uiteindelijk viel het me toch niet zo zwaar en was het een mooie dag! Ik heb nu hier mijn leven voor een jaar en ik voel me goed. Ik ben blij dat ik het met iemand heb kunnen delen, maar nu ga ik hier weer verder!

Maandag 24 november
Brrrrrrrrrrrrrrrrr, bibber, shake shake. Vandaag wil ik mijn written test halen voor mijn rijbewijs. Robert en Renee zeiden steeds dat de written test ‘a piece of cake’ is. Om mezelf in te dekken had ik niet tegen Robert en Renee gezegd dat ik vanochtend een poging zou wagen. Ik zou me namelijk best wel voor schut voelen staan als ik het niet zou halen, haha! Toen Tom en Nirea op school waren ben ik met mijn GPS naar het Amerikaanse CBS gereden (hier DMV). Na een heleboel papieren rompslomp met officiële gegevens, vingerafdrukken en foto’s mocht ik eindelijk een test in ontvangst nemen. Prijs: $28 voor drie kansen! Net het casino. Ik kreeg mijn ‘examen’ op papier in mijn handen gedrukt en mocht in de ‘examenruimte’ plaatsnemen. Dit heb ik heel bewust tussen aanhalingstekens gezet, de examenruimte bevond zich namelijk gewoon in de wachtruimte. Naast me zat iemand te bellen, aan mijn andere zijde was ik getuige van een echtelijke ruzie en boven me hoorde ik de muziek uit de luidsprekers schallen. Concentratie en privacy was dus ver te zoeken. Ik baalde hier enorm van. Door het taalverschil moest ik me toch wel concentreren op de vraagstelling. Deze was af en toe een beetje tricky. Het interpreteren van de vragen en het plaatsen van de officiële verkeerstermen was mijn grootste struikelblok. Ik moet jullie wel eerlijk bekennen dat ik praktisch niet heb gestudeerd en het theorieboekje in welgeteld drie minuten heb doorgebladerd. Ik rij inmiddels al meer dan vijf weken op de Californian road, dus ik dacht de regeltjes wel te kennen! Helaas had ik na mijn eerste poging 8 van de 50 fout (maximum is 6). Ik ging dus voor de herkansing. De o zo vriendelijke vrouw aan de balie die waarschijnlijk haar dag niet had, keek me een beetje bevreemd aan dat ik meteen een tweede poging wilde wagen. Gebruikelijk is om een paar uurtjes later terug te komen zodat je tussendoor kan studeren. Ik had niet zoveel tijd voor die onzin omdat ik Tom en Nirea weer van school moest halen om twaalf uur. Mijn tweede poging verliep wel iets beter; 7 fout, maar helaas weer te veel. Drie keer, scheepsrecht dacht ik. En gelukkig kan je altijd op dat Hollandse spreekwoord bouwen. Ik heb het gehaald! Ik voelde toch wel een lichte trots opborrelen! Mijn eerste officiële papiertje in de States!

Dinsdag 25 november
Vanavond had ik met Natalie afgesproken. Ze is gisteren 21 geworden en dat moesten we natuurlijk vieren met haar eerste legale alcoholische versnapering in de US. In Costa Rica, waar ze vandaan komt, is het net als in Nederland heel normaal om al op een jongere leeftijd alcohol te drinken. Voor haar was het dus wel even wennen in Amerika. In San Ramon is een gezellige kleine bar. Natalie had een Margarita besteld (die overigens erg lekker was) voor slechts $5! Iedere keer sta ik weer verbaasd over de prijzen in bars en kroegen. Helaas moest ik rijden en was een Margarita voor mij niet weggelegd. We besloten dus om binnenkort op de fiets naar El Balazo te gaan voor een gezellige vrijdag- of zaterdagavond. Ik heb erg gelachen. Ik heb mijn Spaanse vocabulaire uitgebreid met wat schunnig taalgebruik. Natalie deed een poging tot wat Nederlandse woorden om je ontevredenheid aan te tonen. Het was hilarisch!

Woensdag 26 november
Toen Tom en Nirea vanavond in bed lagen, ben ik samen met Renee en Robert de keuken ingedoken voor de voorbereidingen voor de Thanksgiving maaltijd. Nu kon ik de kunst van een ander afkijken om misschien ooit in een ver verschiet mijn eigen diner te bereiden. Allereerst hebben we glutenvrij ijs gemaakt van meringue en slagroom! GEWELDIG, briljant. Onder het genot van een wijntje gingen we verder met de cranberry sauce voor over de turkey en de stuffing voor in de (15 pond wegende!!!!) turkey. De turkey wordt gevuld met deze stuffing en blijft tijdens het braden in de turkey. De turkey neemt dan de smaak van de vulling over en de vulling neemt het vocht van de turkey op. Dat schijnt erg lekker te zijn. Ik kan bijna niet wachten tot morgen! Nadat Robert, Renee en ik druk waren geweest met het hak en snijwerk hebben we nog even wat gedronken. Dit keer maakte de tijd niet uit voor mij omdat ik een lang weekend heb. Donderdag en vrijdag ben ik ook vrij!

Donderdag 27 november. (thanksgiving)
Omdat het nu nog ochtend is, weet ik nog niet wat de rest van deze dag gaat brengen. Toch zet ik mijn verhaaltje alvast online omdat ik anders te maken krijg met boze brulbrieven omdat ik dan de gewoonte ‘donderdag leesavond’ doorbreek. Mijn echte Thanksgiving verhaal moet ik dus nog even bewaren tot volgende week. Wel zal ik jullie in grote lijnen vertellen waar dit o zo gezellige feest vandaan komt:
Het verhaal achter de Thanksgiving is eenvoudig. De Pelgrims, die vanwege hun geloof waren vervolgd inEngeland en die na hun vertrek naar Nederland ook daar niet erg gelukkig waren, charterden een schip, de Mayflower, en voeren naar het nieuwe continent. Ze hadden grote moeite om de eerste winter te overleven want het weer in New England is nu niet direct vriendelijk voor naïeve nieuwkomers, maar ze bouwden blokhutten en jaagden om aan eten te komen. In de lente leerden ze van de Indianen hoe ze maïs konden planten en hoe ze de grond konden bemesten met vis. Ze leerden ook andere Indiaanse voedingsmiddelen te planten. Toen de oogst binnen was, na de zomer, organiseerden de Pelgrims een feest van dank waar ook de Indianen waren uitgenodigd. Ze aten de maïs, bonen, squash en de pompoenen die ze hadden geleerd om te verbouwen, en op tafel stonden ook kalkoenen en ander lokaal wild.

Nu kan ik met een gerust hart aan tafel vanavond, omdat ik nu weet wat we eigenlijk precies vieren. Je begrijpt natuurlijk wel dat ik een balansweek moet inzetten om de overheerlijk maaltijd van vanavond te compenseren maar dat heb ik er graag voor over!

Volgende week horen jullie de bijzonderheden van het Thanksgiving diner en heb ik vast weer een hoop te vertellen! In Nederland breken nu natuurlijk ook spannende tijden aan, want zal Sinterklaas jullie die jaar niet vergeten zijn? Hier in San Ramon stijgt de spanning en klinken de Sinterklaasliedjes ook hier door het huis! Gezellig! Ik hoop weer van jullie te horen en hou me op de hoogte van jullie verhalen!

Liefs Janneke