Sonoma, politie en verjaardag

Lieve allemaal,
Vandaag zijn Tom en Nirea jarig. Een feest waar ze al lang naar toe leven. De afgelopen dagen waren de kids dus wat uitbundiger dan gewoonlijk. Verder gaat het ‘gewone arbeidersleven’ gewoon verder. ’s Ochtends ben ik weer trouw in de sportschool te vinden en in de avonden zit ik veelal lekker thuis achter mijn laptop; mailen, skypen, tv kijken, muziek luisteren van Thomas en nog veel meer. Het weekend was gezellig, weliswaar in het teken van heeeeel veel kinderen, maar toch leuk. Helaas had ik gisteravond een minder prettige ervaring toen ik Robert ophaalde van het vliegveld. Police! Lees en huiver.

Foto’s van deze week:
http://picasaweb.google.nl/jansje88/JuliWeek3Sonoma#

Vrijdag 17 juli
Aan het eind van de middag bracht Renee me naar de BART in Walnut Creek. Ik ging naar San Francisco, daar had ik met Mandy afgesproken. We gaan dit weekend naar het huisje van de hostparents van Mandy in Sonoma. Mandy pikte me midden in de stad op met haar mini, wat was ik blij om in te stappen want het was wel wat graadjes kouder in de stad. We reden langs een salad bar bij haar in de buurt om een salade te halen en thuis op te eten. Na het eten hebben we verder gezocht voor goedkope tickets naar Hawaii en…….. Het is gelukt! Op dertien oktober vliegen we naar Honolulu en we vertrekken 21 oktober naar Boston. Heerlijk! Rond een uur of half tien kwam de hostmom van Mandy ons ophalen en reden we naar Sonoma. Een rit van zo’n anderhalf uur. Onderweg belde Drea met een bed&breakfast op Hawaii die ze nog kende van een van haar tripjes. Ook dat is dus min of meer geregeld! Rond half twaalf kwamen we in Sonoma aan en zochten we ons bedje op.

Zaterdag 18 juli
Mandy moest al vroeg opstaan omdat ze moest werken. Ik kon ook niet meer slapen en stapte dus niet veel later het bed uit. Mandy zette de kids voor de televisie heel verantwoord! Maarre… het is weekend! (dit is een excuus die we onszelf regelmatig maken) Toen de kids vierkante ogen hadden, zetten we buiten het kinderbadje op. We hadden ons alleen even vergist in de hoeveelheid tijd die we nodig hadden om het badje vol te laten lopen. Na een half uur konden de kids eindelijk genieten van hun langverwachte verfrissende duik (nou ja, duik….) Rond een uur of half 1 kwamen Chad en Drea en wat familie weer thuis na een lange fietstocht. We lunchten met z’n allen en vervolgens gingen Mandy en ik op pad om een welverdiende Starbucks te halen. Inmiddels was de temperatuur behoorlijk opgelopen. De frappucino smolt al toen we er naar keken en er stond een warme föhnwind. We hielden het dus niet lang vol in de volle zon en reden weer terug naar het huisje. Daar hebben we de hele middag in de schaduw gezeten. Gekletst, gelezen, Mandy haar blog geschreven, foto’s gekeken en nog meer gekletst. Aan het einde van de middag kwamen er nog meer vrienden van Chad en Drea en schoven we met z’n allen aan tafel. Het was een herrie van jewelste want al deze mensen hadden kinderen…. Pffff, na het eten moest ik dus even de deur uit om rust te zoeken. Ik liep met Mandy een stukje door de wijngaarden. Toen alle kinderen op bed lagen (ja iedereen blijft slapen), speelden we met de hele club een spel. Wel een leuk spel, maar ik ben niet zo’n vervend spelletjesliefhebber. Na een douche, een sessie ‘Rockband’ op de Wii en nog wat kletsen, werd het stil in huis en zocht iedereen zijn bed op.

Zondag 19 juli
Om negen uur zat iedereen aan het ontbijt. Chad had een hele stapel American Pancakes en Bacon gebakken. Ik had dit weekend gelukkig gezorgd voor mijn eigen glutenvrije versnaperingen. Na het ontbijt werden de spullen ingepakt voor een boottocht op Lake Sonoma. Chad en Drea hadden een grote boot gehuurd en er moest van alles mee voor een barbecue op de boot (jaja, zelfs de mobiele barbecue ging dus mee) Alle hens (en kids) aan dek en we waren klaar voor vertrek. We meerden aan in een baaitje en daar konden we lekker zwemmen. Het kwik was wederom gestegen en dus was het heerlijk om een duik te nemen in het meer. Tussen de middag werd de barbecue ontstoken (op de boot dus!!!) en gingen we eten. Onder het genot van een mojito kauwde ik mijn kale glutenvrije broodje weg Om twee uur moest de boot weer ingeleverd worden en reden we weer naar het huisje. Aan het einde van de middag reden Mandy en ik met de mini weer terug naar San Francisco en haalden we onderweg nog wat te eten. Om half negen dropte Mandy me bij het Bart station in SF en ging ik naar huis.

Maandag 20 juli
Vandaag hadden de kids weer zwemles. Dit keer krijgen ze twee weken lang zwemles in het zwembad van een High School in de buurt. Voor een ieder die een beeld heeft van een Amerikaanse High School; het is ECHT waar! Het is precies zoals in de film. Een enorm sportcomplex bij de school met een atletiekbaan incl. tribunes, zwembad, baseballvelden en een hoop pubers die in hun eigen auto naar huis rijden na school (vanaf 16 jaar toegestaan in The U.S.) rijen met kluisjes en groepjes hangjongeren. Natuurlijk leuk om dit in het echt te zien. ’s Avonds paste ik op. Renee moest nog wat inkopen doen voor de bijna jarige feestneuzen. Aan tafel deden Tom en Nirea alsof we in een vliegtuig naar Afrika zaten. Janneke de stewardess zorgde voor het eten en na het eten voor het entertainmentprogramma op scherm. Na de film landden we in Afrika en zocht ik een mooi hotel voor ze. Tot het moment dat ze gingen slapen, zaten ze in hun eigen ‘fantasiewereld’. Dit keer moest de stewardess ze hun bed laten kiezen en ze hun badkamer wijzen en moest ik vervolgens onder het bed kijken of er geen leeuwen en slangen waren. Bijzonder wat er allemaal omgaat in die kinderkoppies.

Woensdag 22 juli
Vanochtend heb ik eerst met mijn jarige paps gebeld. Het huis begon aardig vol te lopen met familie toen ik belde. Dat zijn altijd dagen dat het vreemd is om niet thuis te zijn. Inmiddels is de verjaardagsspanning ook hoog opgelopen bij Tom en Nirea. Iedereen moet weten dat ze morgen jarig zijn. Toen ze ’s avonds eindelijk in bed lagen, heb ik de boel versierd met Renee. Robert is onderweg naar huis, zijn vlucht heeft alleen verschrikkelijk veel vertraging in verband met het slechte weer in Chicago.

Om twaalf uur ’s nachts vertrok ik richting San Francisco Airport. Niet de meest ideale tijd, maar ‘what goes around, comes around. Robert heeft ook al een aantal keer ’s avonds laat naar het vliegveld moeten rijden omdat mijn vlucht vertraagd was. Ik ging de deur uit zonder GPS, ik ben immers al zo vaak naar het vliegveld gereden en ken de omgeving onderhand wel redelijk goed. Toen ik bij junction 238/ 880 kwam, bleek dat de hele Highway was afgesloten. Ik moest dus door Hayward (niet zo’n hele prettige stad om doorheen te rijden ’s nachts.) Toen ik de snelweg afreed, zag ik geen omleiding bordjes en raakte ik al licht in paniek. Nadat ik wat had rondgedwaald (ik stop liever niet met de auto midden in Hayward, brrrrr…..) besloot ik toch maar de weg te vragen bij een tankstation. Ondertussen sms’te Robert dat hij was geland. Een vriendelijke meneer wees me de weg, maar de omschrijving was niet echt duidelijk. Al gauw was ik dus echt verdwaald en begon ik me toch zorgen te maken. De tranen stonden in mijn ogen. Ik belde op naar Robert en op dat moment reed er een politiewagen voorbij. ‘Wieeieieieieuw, pull over’ Schalde er door een luidspreker, ‘Put your hands on the wheel’. Daar stond ik dan langs de kant van de weg met de politie op mijn dak. Bibberend deed ik het raampje open en kwam de officer naar me toe. De schijnwerpers op mijn auto gericht alsof ik een crimineel was. Niet meer uit mijn woorden komend, legde ik het verhaal uit. Nadat ik mijn rijbewijs en verzekeringspapieren had overhandigd, liep meneer agent terug naar zijn auto en na tien minuten kwam hij terug met een stapel papierwerk. Door de omstandigheden gaf hij me ‘voordeel van de twijfel’ en mag ik voorkomen om mijn verhaal uit te leggen aan de rechter…. Waaaat? Hier zit ik niet op te wachten. Je zult altijd maar net zien, die ene keer dat je belt achter het stuur (echt waar, dat doe ik nooit, maar een kat in het nauw maakt rare sprongen) word je aangehouden. Het enige positieve aan de hele situatie was, dat de officer een uitgebreide routebeschrijving voor me opschreef. Zo kwam ik lichtelijk ontdaan om 1 uur op het vliegveld aan. Robert zal nog een keer bellen naar de rechtbank om het verhaal nog eens uit te leggen. Misschien valt het allemaal nog mee. Op de terugweg, hetzelfde verhaal; snelweg afgesloten en ook samen verdwaalden we in Hayward. Robert had gelukkig de GPS in zijn koffer zitten en om twee uur kwamen we EINDELIJK thuis. Pfffff, wat een avontuur.

Donderdag 23 juli
Tom en Nirea zijn vijf jaar geworden. De tafel stond vol met kadootjes, kaartjes en piraten en prinsessen cupcakes. Uiteraard had deze juf/ au pair ook een feestmuts in elkaar geknutseld voor de jarige job en jet. Na een gezellig ontbijtje moesten de kids gewoon naar school. Vanmiddag gaan we met z’n allen naar San Francisco en gaan we gezellig eten in de stad. Groot feest dus!

En dan zit de week er al weer bijna op. Dit weekend zal ik op en neer reizen naar Berkeley en San Francisco. Volgende week gaan Tom en Nirea voor het laatst naar school. De weken daarna zullen er wat anders uit komen te zien voor me; minder bellen, minder tijd voor mezelf maar vooral veel gezellige dingen met Tom en Nirea! Tot volgende week!

Liefs Janneke