Februari week 3

Lieve allemaal,
De mensen die zitten te trappelen om een spectaculair verhaal, raad ik aan om deze week mijn blog over te slaan. :) Deze week staat in het teken van regenbuien en griep. Ik heb zelfs geen foto’s gemaakt die mijn blog nog enigszins kunnen verfraaien. Hou dus rekening met een alledaags verhaal.

Vrijdag 13 februari
Zou het door de datum komen dat vandaag huize van Hamersveld geveld is door een naar griepvirus? Renee deed de aftrap, vervolgens was Tom aan de beurt en nu ben ik het volgende slachtoffer. Vandaag ben ik dus lekker binnengebleven met Tom en Nirea. Ik heb jeugdsentiment opgehaald met het kijken van Bassie en Adriaan in Amerika. Tom en Nirea vinden het geweldig, maar stiekem vind hun au pair het ook geen straf om lekker op de bank te hangen om naar het komische duo te kijken. Naarmate de dag vorderde, begon mijn hoofd steeds meer te protesteren, ’s avonds kwam er koorts bij en koude rillingen. Helaas moest ik dus mijn plannen voor de avond afzeggen. Als een hoopje ellende ben ik in bed gekropen.

Zaterdag 14 februari
Een andere Valentijnsdag dan ik me had voorgesteld. Ik zou vanavond naar een club in Pleasanton gaan voor een Valentijnsgala. Eindelijk een reden om mijn mooie cocktailjurkje aan te trekken dacht ik zo. Helaas voelde ik me dusdanig beroerd dat ik de hele dag in mijn bed heb gelegen en wederom mijn plannen voor de avond moest afblazen. Robert kwam af en toe met een medicijn of vitaminepreparaat en installeerde een Vicks stoommachine naast mijn bed. Na een dagje slapen, uitzending gemist kijken, slapen, beetje skypen, nog meer slapen, me ellendig voelen en ’s avonds WEER op tijd slapen hoop ik me morgen beter te voelen.

Zondag 15 februari
Vol goede moed, stond ik rond een uur of negen naast mijn bed. Ik voelde me zozo en besloot toch maar op pad te gaan. Ik had met Rik en Hedi afgesproken in Berkeley. De familie van Rik was overgekomen uit Nederland en we zouden ze ontmoeten in de Starbucks. Eenmaal in de trein had ik wel wat spijt van mijn beslissing om mijn bed uit te gaan. Knikkende knieën, een bonkend hoofd en een draaiende wereld om me heen maakten me aan het twijfelen of ik niet terug moest gaan. Maar Janneke geeft niet zomaar op en besloot toch door te gaan. Toen ik eenmaal in de Starbucks zat met Hedi, Rik en consorten ging het al ietsje beter. Naarmate de dag vorderde begon mijn hoofdpijn langzaam te zakken. Na een uurtje bij de Starbucks gingen we naar San Fransisco. Aangezien het weer nog steeds DRAMA is, wilden de moeder en zussen van Rik lekker shoppen in de Westfield Mall. Dit is bij uitstek een dag om vertier te zoeken in de wondere wereld van de Nordstrom en Bloomingdales. Shop ‘till you drop was het motto voor vandaag. In de loop van de middag kwam Mandy ook naar de Mall en sloot ze zich bij ons aan. Ze was natuurlijk lekker bruin van haar snoepreisje naar Sint Maarten. Met zijn tweeën hebben we een kop thee gedronken in een gezellig kroegje en vervolgens ergens lekker gegeten. We hadden elkaar natuurlijk een hoop te vertellen na zo’n lange tijd gescheiden te zijn geweest (snif, snif ;-) )
Om een uur of acht ging ik met de BART weer richting San Ramon om vervolgens een beetje op tijd mijn bed in te duiken.

Maandag 16 februari
Vandaag is het Presidents day in The States. Dat betekend dat de kinderen vrij zijn van school. Mijn plan om een dagje op pad te gaan met de kids viel letterlijk en figuurlijk in het water. Ten eerste viel de regen met bakken uit de hemel en ten tweede heeft het griepvirus zijn volgende slachtoffer opgeëist; Nirea. Het enige positieve wat ik uit deze situatie kan halen is dat ik nog een dagje rustig aan kan doen. Ook hou ik mezelf maar voor dat deze regenachtige dagen een zegen zijn voor de mensen hier. De waterreservoirs raken zo weer wat voller. ’s Avonds ben ik met Nathalie naar de Starbucks gegaan om haar verhalen van het Valentijnsfeest in Pleasanton aan te horen (GRRRRRR) Helaas sluit de Starbucks tegenwoordig zijn deuren al om half 9, dat bood mij de mogelijkheid om me nog even te verdiepen in mijn nieuwe studie. De hoeveelheid tekst en het aantal te schrijven essays wordt langzamerhand meer. Gelukkig is de stof interessant en is het schrijven van essays goed voor mijn Engelse schrijfvaardigheden.

Dinsdag 17 februari
Tom ging vandaag weer naar school. Nirea bleef nog een dagje thuis. Vandaag had ik dus weer een goede reden om niet naar de sportschool te gaan; ik moest bij Nirea blijven. ’s Avonds was er een informatieavond van de nieuwe school van Tom en Nirea. Een vriendin van Robert en Renee kwam oppassen zodat wij naar de informatieavond konden. Vooraf hebben Robert en ik een hapje gegeten bij de Outback; een steakhouse met een glutenvrije kaart. Na het eten gingen we naar de nieuwe school. Het onderwijssysteem hier is wat anders dan wij dat gewend zijn. Wanneer kinderen 3-4 jaar oud zijn, kunnen de kinderen naar pre-school. Dat is echter niet verplicht en is afhankelijk van de ouders. Tom en Nirea gaan op dit moment naar pre-school. Wanneer de kinderen 4-5 jaar oud zijn mogen ze naar kindergarten. Daar is geen wettelijke leeftijd aan verbonden, maar is afhankelijk van de vaardigheden van de kinderen. Ouders krijgen een checklist waarop de vaardigheden staan die de kinderen moeten beheersen voor ze naar kindergarten kunnen. Op deze leeftijd worden zowel ouders als kinderen al geconfronteerd met prestatie en tests. De informatie was niet bepaald bevorderlijk voor het enthousiasme om de kinderen naar kindergarten te sturen. De leraren zwaaiden met figuurlijk ‘rode vlaggetjes’ waardoor iedereen wel moet gaan twijfelen aan de capaciteiten van hun kind. Wij nuchtere Hollanders nemen dit met een korreltje zout en vinden dat Tom en Nirea best klaar zijn voor kindergarten. In mijn ogen is de betreffende leeftijd juist DE leeftijd om kinderen te doceren omdat het enthousiasme en de nieuwsgierigheid sterk aanwezig is. Deze avond bood me de mogelijkheid om het onderwijssysteem in de States onder de loep te nemen en te vergelijken met dat van Nederland. Ik heb zo mijn eigen gedachten bij deze gang van zaken.

Woensdag 18 februari
Eindelijk schijnt de zon weer! Na een week regen weer een strakblauwe lucht! Het geval wil alleen dat we veroordeeld zijn tot nog een dag binnen zitten. Nirea is nog steeds ziek en het arme kind hoest de longen uit haar lijf. Het middagdutje van Tom en Nirea heb ik goed besteed aan het voltooien van mijn essay voor de UCLA.

Donderdag 19 februari
Vandaag eindelijk weer wat leven in de brouwerij. Tom gaat vandaag voetballen en vanavond ga ik weer naar Walnut Creek met Martha. Een week van binnen zitten, hoestsnoepjes, lepeltjes honing, glaasjes water, medicijnen, talloze films en puzzels zit er bijna op. Tom en Nirea moeten nog een dagje zonder hun mama, morgen komt Renee weer thuis uit Duitsland.

Deze week moest ik jullie helaas teleurstellen met een enigszins kort en doorsnee verhaal. Gelukkig heb ik een hoop leuke dingen in het vooruitzicht. Morgenavond ga ik naar het concert van Celine Dion met Martha. Het zonnetje schijnt weer dus dat beloofd weer een heleboel meer mooie momenten voor deze week. Volgende week hoop ik jullie meer goed nieuws te brengen vanuit San Ramon.
Liefs Janneke