Los Angeles

Lieve iedereen,
Nog nagenietend van het weekend in Los Angeles, kijk ik alweer uit op het nieuwe weekend. Ik heb weer een drukke week achter de rug en het is alweer tijd om me op een volgende week te richten.

Vrijdag 30 januari
Na een hele gewone werkdag, kon ik niet wachten om naar Los Angeles te gaan. Renee had me na het eten op Oakland Airport afgezet. Om half 8 had ik daar met Martha en Hedi afgesproken. Ik had thuis online ingecheckt dus ik hoefde niet meer naar een incheckbalie. Ook had ik alleen maar een trolley handbagage en had ik mijn rijbewijs als ID. Een binnenlandse nemen gaat zo gemakkelijk. Het is alsof je op de trein stapt. Je laat je uitgeprinte papiertje zien, gaat door de security en stapt zo het vliegtuig in. Het vliegtuig vertrok keurig op tijd en na een vlucht van nog geen uur, kwamen we om tien uur op LA X aan. Daar stonden Mandy, Joris en Rik al op ons te wachten. Zij waren ’s ochtends vroeg al met de huurauto vanaf San Fransisco vertrokken via Highway 1. We reden naar ons hostel dat vlak aan het strand lag, gelukkig zaten we met z’n zessen op een kamer. De beddenindeling verliep vlekkeloos en dus konden we snel nog even op pad om ergens een borreltje te drinken. Hedi is nog geen 21 en komt dus niet alle kroegjes in. Gelukkig vonden we al snel een barretje waar zij ook in mocht. Onder het genot van een borreltje hebben we wat plannen gesmeed voor de komende dagen. We hebben besloten om toch maar niet naar de Universal Studio’s te gaan omdat dat een hoop kostbare tijd in beslag neemt. Wij Hollanders zijn allemaal de moeilijkste niet en dus waren we het al snel met elkaar eens met wat we de komende dagen willen doen en zien. Om een uur of half 2 belanden we allemaal in ons tijdelijke bedje. Met een kort nachtje voor de boeg viel ik al snel in slaap.

Zaterdag 31 januari
Om 7 uur ’s ochtends ging mijn wekkertje. Ik had me opgeofferd om als eerst te douchen. Op mijn tenen sloop ik naar de badkamer voor een verfrissende douche. Inmiddels waren Hedi en Martha ook wakker en deden we de rolgordijnen omhoog. We hadden een prachtig uitzicht over Venice Beach en de zon scheen al volop. Hedi, Martha en ik zijn zachtjes de deur uitgeslopen om alvast een zonnestraaltje mee te pikken en een kleine strandwandeling te maken. Ik waande me in een aflevering van Baywatch toen ik al de uitkijkposten van de lifeguards zag. Na een half uurtje gingen we terug naar het hostel. Mandy, Joris en Rik waren inmiddels ook wakker en klaar om op pad te gaan. We vertrokken als eerst naar old town Los Angeles. Dat schijnt een gezellig stukje van de stad te zijn met oude gebouwen. Helaas viel dit een beetje tegen. We troffen een doodgewone winkelstraat aan. Hier en daar stond wel een mooi gebouw, maar van historie konden we niet spreken. Na een klein uurtje hadden we het wel gezien en reden we met de auto richting Hollywood Boulevard waar de Walk of Fame is. We betraden de ‘heilige grond’ en slenterden langzaam, op de grond turend, richting het gedeelte waar ook de hand- en voetafdrukken staan. Onderweg kwamen we de namen van de grootheden tegen. Hoe verder we liepen, des te meer veranderde Hollywood Boulevard in een toeristische attractie; tientallen souvenir winkels, Chinezen met camera’s en verklede striphelden (die graag geld wilden wanneer je een foto nam). Na een half uurtje in het ‘sterrenwalhalla’ begonnen onze maagjes wel te knorren. We liepen langs een supermarkt en haalden daar te eten voor de lunch. In het zonnetje hebben we lekker gegeten. Pffffff, wat was het heerlijk warm (zo’n 25 graden). Nog steeds kan ik niet bevatten dat het januari is. Na het eten liepen we weer richting de auto. In een van de souvenir winkeltjes hadden we een kaart van Hollywood gekocht met de adressen van de grootheden der aarde. We besloten een ritje te maken door Bevely Hills, Bel Air en Hollywood. Daar konden we ons vergapen aan niet al te bescheiden optrekjes die al een postcode op zich nodig hadden. We reden onder andere langs het stulpje van Jenifer Lopez, de Beckhams, Ozzy Osbourne en Johnny Depp. Natuurlijk zijn deze mensen ook niet van gisteren en staan er enorme hekken voor het huis. We konden dus slechts een glimpje van de palmbomen die boven het hek uitkwamen opvangen. Ondanks alle pracht en praal zou ik toch niet graag met deze mensen willen ruilen en ben ik dik tevreden met mijn au- pair bestaan.

Na het sterren spotten, reden we richting Griffith Park. Dat ligt aan de rand van de stad. Wanneer je de bergen in rijd, heb je een prachtig uitzicht over de stad. We wilden de zonsondergang vanaf dit punt zien en reden dus naar boven. Helaas waren we niet de enigen die dit plan hadden, sterker nog, het leek wel of half LA er op uit was getrokken om ons een hak te zetten. We konden geen parkeerplaats vinden en moesten noodgedwongen weer terug. Geen zonsondergang maar wel een aantal prachtige uitzichtpunten vanuit de auto. We reden naar Santa Monica Pier. Daar wilden we wat eten. We kwamen terecht in een Ierse Pub waar ik een heerlijke shrimp salade heb gegeten. Bij Santa Monica Pier staat de oh zo bekende kermis. Het kind in mij kwam weer naar boven en ik stond te trappelen om het reuzenrad in te gaan. Met z’n zessen gingen we in het reuzenrad. We hadden een prachtig uitzicht over de kust. Na dit grote avontuur hebben we nog een borrel gedronken vlak bij ons hostel om ons vervolgens op te maken op wederom een kort nachtje.

Zondag 1 februari
Om zeven uur ’s ochtends ging mijn wekkertje weer. Ik had beroerd geslapen en was niet helemaal wakker. Omdat ik weer als eerste wakker was en de rest nog allemaal lekker lag te slapen, ben ik de deur uitgegaan voor een wandelingetje langs het strand. Het was nog zo stil langs het strand en het zonnetje scheen al. Met een muziekje in mijn oren genoot ik van de rust en het prachtige strand. Toen ik terug kwam, was de rest ook klaar om te gaan. We reden met de auto weer richting Griffith Park. Gelukkig zat het ons vandaag wat meer mee en vonden we al heel snel een parkeerplaatsje om onze tijdelijke bolide te droppen. Vanaf Griffith Park Observatory hadden we een prachtig uitzicht over het Hollywood Sign en de stad. Wederom waren de weergoden ons gunstig gestemd en konden we in het zonnetje genieten van Los Angeles. Aangezien we met twee studenten op pad waren, moesten we ook wat educatiefs ondernemen. In het observatory is een I-Max theater; een grote koepel als bioscoop. Er draaide een film over het heelal en we besloten deze te bekijken. De film was heel boeiend, en de man die live vertelde tijdens de film had een prachtige stem. Hoewel ik in het begin mijn twijfels bij het bezoeken van zo’n film had, was het zeer de moeite waard.

Na de film reden we richting Venice beach. Daar hebben we skates gehuurd om langs de boulevard te skaten. Het skaten over de boulevard, het strand, de zon, het samenzijn, dit is echt het California zoals ik het in gedachten had. Tijdens het skaten voelde ik me zo gelukkig en wist ik weer waarvoor ik heb gekozen om zo ver weg van haard en huis te zijn. Om een uur of vier moesten we weer terug naar de auto. We moesten Hedi op het vliegveld afzetten. Zij vloog terug omdat haar woonplaats ver van de route ligt. Zij woont vlak bij Sacremento, terwijl wij richting San Fransisco moesten. Om een uur of half 6 reden we weg om aan de lange terugrit te beginnen. Volgens de GPS zou de reis zo’n zes uur in beslag nemen. Met een muziekje, chocolaatjes, skittles, vrienden, gezellige en goede gesprekken, gaat zo’n reis toch wel heel snel. Om 11 uur werd ik keurig voor de deur afgeleverd en kon ik na een heerlijk weekend snel mijn bed in. Chapeau voor de chauffeurs Rik en Joris.

Maandag 2 februari
Tja, en dan is het gewoon weer maandag. Het opstaan was dit keer erg moeilijk, maar zoals mij is geleerd; ’s avonds een vent, ’s ochtends een vent. Ik hees mezelf uit bed om weer aan een nieuwe werkweek te beginnen. ’s Ochtends heb ik me weer keurig naar de sportschool begeven waar Ana en Julia ook waren. Gezellig! De dag vloog om. ’s Avonds ben ik op weer te lang achter mijn laptop blijven plakken, terwijl ik eigenlijk van plan was een beetje op tijd te slapen. Dat is me bijna nog nooit gelukt sinds ik hier ben.

Dinsdag 3 februari
Vandaag hadden Tom en Nirea een birthday party van een klasgenootje. Het werd gehouden in een pizzarestaurant en kinderparadijs in een; Chuck e Cheese. Deze fastfoodketen is een verjaardagsfeestjes fabriek. Overal om ons heen stonden gedekte tafels voor kinderfeestjes, overal hingen ballonnen en stonden cadeaus op tafel. Dit is werkelijk waar een paradijs voor kinderen. In het restaurant was een waar kinderparadijs met gokspelletjes, paardenrace, simulators en carrousels. Bij binnenkomst kregen Tom en Nirea een bekertje met muntjes in hun handen gestopt om zichzelf te vermaken. Van een gezellig kinderfeestje was absoluut geen sprake. De jarige was nergens te bekennen omdat ze de gokkasten ook had ontdekt en de andere genodigde kinderen hadden zich volledig gestort in de wondere wereld die kermis heet. Wanneer ik zo’n Amerikaans feestje vergelijk met een oud Hollands partijtje, ga ik toch voor Holland; samen taartjes versieren, zwemmen en de kinderen weer netjes thuisbrengen na afloop. Na een uurtje kregen de kinderen pizza. De kinderen werden aan een lange tafel gezet en mochten zoveel pizza eten als ze wilden. Supersize pizza’s werden geserveerd met pink lemonade om het weg te spoelen. Een sugarboost voor Tom en Nirea! Na de pizza werd de verjaardagstaart ceremonieel op de tafel gezet en mocht de jarige jet de kaarsjes uitblazen. Nu was de tijd voor de cadeautjes wel aangebroken dacht ik, maar nee, het schijnt hier heel normaal te zijn om de cadeautjes thuis open te maken. Geen enkel gevoel van samen vieren dus tijdens dit feestje. Na het eten mochten de kinderen weer hun eigen gang gaan en was het feestje abrupt afgelopen. Ik moest wel even wennen aan de manier van verjaardagen vieren. Om een uur of 8 kwamen we thuis. Robert en Renee hadden een vrij avondje en waren samen uit eten en naar de bios. Ik heb Tom en Nirea nog even laten badderen om weer tot rust te komen en vervolgens naar bed gebracht. Met de babyfoon op mijn kamer heb ik me achter mijn laptop geïnstalleerd. Alles verliep vlekkeloos. Tom en Nirea sliepen al snel, niet zo gek na zo’n vermoeiend feestje.

Woensdag 4 februari
Het is weer woensdag, dat betekend weer rennen, vliegen, vallen, opstaan en weer doorgaan. Na school hadden Tom, Nirea en ik precies 45 minuten om te lunchen, Nirea in haar balletkleren te hijsen, spullen bij elkaar te zoeken en naar de balletschool te rijden. Nadat onze ballerina haar balletpasjes had gemaakt, reden we door naar Dublin, waar ik weer een playdate had geregeld voor de kids. Lang leve de GPS! In een keer vond ik de speeltuin waar Emma was met haar moeder. De moeder van Emma is een heel lief mens en het is supergezellig om met haar te kletsen. Normaal zit ik altijd alleen in de speeltuin en verveel ik me nogal eens.
’s Avonds ben ik met Mandy naar de Chinees geweest. Rara wat klopt er niet? Juist, het is woensdag en het is niet Martha. Martha heeft bezoek van haar ouders en moest een weekje overslaan. Mandy had wel zin om een keer te Chinezen en kwam dus naar Walnut Creek. Gezellig om weer even lekker samen te zijn, dat was al een tijdje geleden. We hebben het weekend LA nog eens doorbesproken en nieuwe plannen gemaakt. Na het eten zijn we nog even naar de Starbucks gegaan om onze favoriete frappucino te drinken. Om een uur of negen heb ik Mandy weer bij het BART station afgezet. Eenmaal thuis heb ik nog een tijdje met Robert en Renee gekletst en was het tijd om mijn blog van deze week af te schrijven. Zoals jullie misschien wel merken heb ik deze week niet zoveel tijd besteed aan het bijhouden van mijn blog, dat moest dus allemaal op het laatste moment.
Met een gewone donderdag in het vooruitzicht brei ik weer een eind aan mijn verhaal voor deze week. Als jullie mijn volledige fotocollectie willen zien, kan dat op; http://picasaweb.google.nl/jannekeannettevandijk
Volgende week zal ik weer wat beter mijn best doen om een mooi verhaal uit mijn laptop te rammelen. Alvast een heel fijn weekend!
Liefs Janneke